De verdeelde taal
Ik was met wanhoop vervuld om de andere dag te leren, dat mijn favoriet George Bernard Shaw citaat van alle tijden niet in feite door hem kan geuit te zijn.
Niettemin, zelfs zal misquotation dat Groot-Brittannië en de Verenigde Staten twee landen die door een gemeenschappelijke taal worden verdeeld zijn, waar met om het even welke Britse Expat bellen die heeft geprobeerd om hun nieuw huis in Amerika te maken.
Er zijn honderden en waarschijnlijk duizenden woorden die verschillend zijn of een veranderde betekenis of een bedoeling opnemen.
De Britse mensen die aan Amerika komen veronderstellen vaak dat zij alles hebben opgenomen zij over het Amerikaanse Engels van een leven moeten kennen van het verbruiken van Amerikaanse movies en televisie.
Er zijn, een onbetwistbaar reusachtige voordeelBritten heeft over andere migranten, enkel door een variant van de zelfde taal te spreken. Het is ook verbaast hoeveel Brits Engels zelf geworden Americanised heeft.
Veertig jaar geleden zou het moeilijk geweest zijn om een Britse persoon levend te vinden wie in elk geval de woordsecretaresse buiten de korte, geknipte seconde-rit-boom uitsprak. Deze dagen, dat aan vele mensen in U.K als Amerikaans seconde-reh-teer-EE ouderwets klinkt heeft volledige wortel genomen. De mening u in Groot-Brittannië veertig jaar geleden, bovengenoemd niemand "hallo" en weinig mensen wist wat een tiener was.
In deze globalised dagen het Amerikaanse jargon slechts een paar maanden vergt om de Atlantische Oceaan, zoals jaren '90fad te kruisen van het toevoegen van "not"on het eind van zinnen, of het zeggen "ik ben als" als substituut voor "gedachte I" of "ik zei" die helaas ver in het nieuwe Millennium aan beide kanten van de Atlantische Oceaan heeft overleefd.
Misschien is het wegens het elke dagoverwicht van het Amerikaanse Engels in Groot-Brittannië dat weinigen Britse Expats realiseren een welk taalkundig mijnenveld zij ingaan wanneer zij over die grote gracht kruisen.
De zeer slechtste houding om goed te keuren wanneer het aankomen op deze kusten, is wat de veteraan transatlantische omroep Alasdair Cooke eens naar zoals onmiddellijk beslissend doorverwees dat "... Americans Britse mensen verkeerd gegaan." zijn
Er is een lange en inglorious geschiedenis van Britse sneering bij de manier Amerikanen spreken, vaak gebaseerd op onwetende veronderstellingen.
Nu natuurlijk, hebben wij allen ons opvoeren over Amerikaanse uitspraken. I wince telkens als ik de Amerikaanse voorzitter hoor zegt noo-coo voor kern. Ik heb vrij nooit uitgewerkt waarom sommige Amerikanen oog -oog-talians voor Italianen zeggen. (Doet dit gemiddelde het land? oog-taly wordt geroepen) En ik voel als het opleggen van heel wat echte fysieke pijn op iemand wanneer ik hoor, zelfs gekruide Amerikaanse sportenomroepen, roep de de wimble-Ton of zelfs meer afschuwelijk wimple-Ton van het tenniskampioenschap - alsof D in Wimbledon op de een of andere manier onzichtbaar is.
Maar voor elke één van deze oor-pijnlijke plekken, zijn wij gelijke kansmanglers van het Amerikaanse Engels. Namen van de mispronounce de vrij eenvoudige Amerikaanse plaats van Britten uit routine zoals Michigan, Houston en Arkansas. En ondanks pleidooien van de uitvoerder zelf, weigeren de Britten krachtig om de naam van Dionne uit te spreken Warwick de manier het in Amerika - letterlijk oorlog-wiek wordt uitgesproken.
In feite, is er een groot lichaam van historisch bewijsmateriaal dat het Amerikaanse Engels veel dichter is aan het historische Engels in Engeland, dan de versie die vandaag in moderne dag Groot-Brittannië wordt gesproken.
Het kan als verrassing over sneerers komen om te leren dat de woorden zoals daling, voor herfst, de gek voor boos, afval voor vuilnis en scores van andere Amercanisms allen uit Elizabethan Engeland komen. Vele taalkundigen geloven dat de spelen van de accentShakespeare binnen zouden geklonken hebben niets als de klassieke vertolkingen zouden uitgevoerd zijn die wij door Gielgud of Olivier hebben gehoord. Deze taalkundigen geloven dat het accent dat typisch in het Theater van de Bol van Shakespeare wordt gehoord, had verschillende twang die wij vandaag met het West-land zouden associëren. Een klein beetje meer zoals, schok van schokken, het Amerikaanse accent.
Gielgud en Olivier spraken namelijk wat wij in Groot-Brittannië zoals ontvangen of BBC het Engels weten. Dit wordt nu grotendeels erkend om een aristocratische Victorian toewijzing te zijn. Het niettemin werd de standaardEngelsen van openbare scholen en werd aangestampt in het bewustzijn van de Britse mensen met de komst van BBC radio in de jaren '20. Terwijl het tot één of andere soort norm uit een chaotische inzameling van wild verschillende regionale dialecten kan geleid hebben, is het een kunstmatige, bijna waardeloze verwezenlijking die bijna geen historische waarde in het begrip van de manier heeft het Engels werd gesproken.
Zo als wij aanvaarden dat die vroege kolonisten in Amerika met hen enkele woordenschat en geluid van historisch Engeland namen, is het nog verbazend dat de taal de aanval van verdere kolonisten overleefde.
In de tweede helft van de 19de eeuw goten zowat dertig miljoen mensen in Amerika, met inbegrip van Austro-Hungarians. Duitsers, Zweden, Nederlanders, Oekraïeners, Ieren, Polen en Russen. Door 1890 waren er meer dan 300 Duitse kranten in de V.S.
Het Frans werd eens gesproken ruim in een geografisch lint dat zich van Quebec (waar het nog de eerste taal vandaag) is aan New Orleans uitrekte. Cajun - het mangelen van Van Acadia - overleeft nog vandaag als taal.
Woorden die in het Amerikaanse taalkundige landschap van al deze groepen en anderen worden gegoten: Het koekje kwam uit de Nederlanders, de avocado en mustang van het Spaans, canoe en de tabak van inheemse Amerikanen.
Het kan een korte geschiedenis zijn maar het is intense geweest. Wanneer u werkelijk ophoudt om het te overwegen, verbaast het het Amerikaanse Engels draagt zo veel gelijkenis aan wat in moderne dag Groot-Brittannië wordt gesproken. Toch delen de Nederlandse en Belgische Vlamingen vaak eigenlijk een grens, maar vinden elkaar onbegrijpelijk.
Maar zelfs wanneer u humbled door het historische bewijsmateriaal bent geweest, het niet de unsuspecting Brit verhindert (om een troostende rijpe oude Britse uitdrukking te gebruiken) omhoog te buigen.
In feite is het omdat de Engelsen tussen de twee naties zo gelijkaardig zijn dat pitfalls groter worden.
U kunt een volledige dwaas uit zich maken in de eenvoudige handeling van het opdracht geven van een tot kop van thee. Tenzij u specifiek om "hete thee" in Amerika vraagt u enkel aangezien waarschijnlijk bent om worden gediend bevroor thee. (Natuurlijk, zouden sommigen debatteren dat zelfs de hete thee noch heet noch thee is).
Enkele verschillen zijn uiterst subtiel.
Een woord als heel in Groot-Brittannië heeft een grote waaier van betekenissen bereikt. Er is de heel Kerstman natuurlijk. Maar wij zeggen ook somebody is heel wanneer zij, of in de betekenis van het humouring of het kalmeren gedronken zijn: Aan heel. Het wordt gebruikt om te beschrijven perks of salacious pret; "Ik zie hij het krijgen van zijn jollies" heeft. Wij beschrijven heel dingen zoals zijnd "goed". Het wordt ook gebruikt door sommige Britse mensen, gewoonlijk hen die een beetje zoals Penelope Keith klinken, in uitdrukkingen zoals "ik ga heel goed dalen daar en hem een stuk van mijn mening geven!".
In Amerika heeft heel slechts één vrolijke betekenis -. Andere definities die aan deze kant van de vijver worden gebruikt zullen met verbijsterd worden begroet staart.
Sommige woorden worden enkel ontworpen verwarrend om te zijn. Een bestrating in Groot-Brittannië is sidewalk in Amerika - waar een bestrating de daadwerkelijke weg of de straat betekent. Hoe potentieel gevaarlijk kon dat zijn?
I had eens een uiterst lang en vreemd gesprek alvorens ik dat dat een antenne ben een anttena in Amerika bepaalde.
Zo ook video als zelfstandig naamwoord verwijst slechts naar een band, niet de machine. In de Staten is de machine een VCR.
Ik moest vrij onlangs wat vlugge schadecontrole uitvoeren toen ik aan een partij genomen werd die grotendeels uit de familie van mijn meisje bestaat. Mijn gastheer, introduceerde me vriendelijk aan iedereen.
"Dit is Lee." zij zei nuttig toe en voegde toen, "hij heeft het Engels."
"Goed bevlekt!" Ik antwoordde, een tad sarcastically maar wilde onschadelijk, misschien bijeenroepend omhoog wat humeur van Fawlty van het Basilicum. De gehele ruimte viel in een ongemakkelijke stilte aangezien ik desperately naar een gat in het woonkamertapijt zocht te openen dat me zou wikkelen.
Niet alleen werd het jovial sarcasme volledig verkeerd geïnterpreteerd maar niemand in de ruimte had een aanwijzing "goed" bevlekt wat hoe dan ook betekend.
Dat verhaal nochtans illustreert wat een eenzame plaats die tussen twee culturen wordt gevangen kan zijn. Dit kan door de wrede houding van vrienden worden samengesteld die om het even welk bewijsmateriaal zoeken dat u in het hoofd zacht bent gegaan wanneer u U.K opnieuw bezoekt
"Hmmmm! U hebt twang!" is een typische observatie gewoonlijk gecombineerd met het weten een ingeboren culturele superioriteit betekenend kijkt. Dan, met al menselijke empathy die in de handeling van het trekken van vleugels van vlinders wordt gevonden die zij furtively en zullen opspringen op elk stuk van onlangs verworven woordenschat of potentieel aanvallende uitspraak zal zoeken.
Zodra, toen voorleggend een verhaal aan een redacteur in Groot-Brittannië, zij opmerkte had ik herhaaldelijk het woord "lijnen" gebruikt.
"Bedoelt u rijen?" zij vroeg.
"Oh ja ik." Ik antwoordde, pijnlijk door een misstap binnen te laten Americanism.
"Mening u," zij voegde toe grootmoedig de "Lijn een veel logischer woord." is
"Oh die ik niet het weet," ik antwoordde voelend een plotselinge stormloop van Britse nostalgia. "Ik denk de rij vrij een charmant woord." is
"Mijn Geachte Heer Voerman," zij berispte, in haar beste schoolmistress stem, "als u begint te vinden uw eigen mensen die dan u werkelijk!" inheems zijn gegaan charmeren
En zo is dit netherworld die wij hebben gewoond in. Noch één noch andere
Maar de volgende tijd u worstelt om tot een kop van thee opdracht te geven, of een dwaas uit zich in de drogisterij te maken, of als u hopeloos wordt genoemd ruk door uw Britse vrienden los, herinner eraan me enkel dat u eigenlijk een deel van een nieuw ras van sterke internationalists bent.
Dit artikel werd eerst gepubliceerd op http://www.britsinamerica.com
Britten in Amerika (c) 2005 Alle Voorgebe*houde Rechten
Ongeveer de auteur: Lee is een freelance journalist, die voor talrijke publicaties en media afzet aan beide kanten van de Atlantische Oceaan met inbegrip van BBC en CBC heeft gewerkt.
Lee kan bij lee@britsinamerica.com worden gecontacteerd
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Run Your Car On Water» Recession Relief
» Advanced Automated Forex Trading
» Profit Lance
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
