Op Ziekte
Wij zijn terminaal ziek allen. Het is een kwestie van tijd alvorens wij allen sterven. Verouderen en de dood blijven bijna geheimzinnig zo zoals ooit. Wij vinden en ongemakkelijk awed wanneer wij deze tweelingkwellingen overwegen. Het eigenlijke woord dat ziekte aanduidt bevat namelijk zijn eigen beste definitie: ziekte. Een geestelijke component van gebrek aan welzijn moet SUBJECTIEF bestaan. De persoon moet slecht VOELEN, moet discomfiture voor zijn voorwaarde ervaren om als ziekte te kwalificeren. In deze mate, zijn wij gerechtvaardigd in het classificeren van alle ziekten "geestelijk" of "geestelijk".
Is er een andere manier om gezondheid van ziekte - een te onderscheiden manier die NIET van het rapport afhangt dat de patiënt betreffende zijn subjectieve ervaring verstrekt?
Sommige ziekten zijn duidelijk en anderen zijn latent of immanent. De genetische ziekten kunnen - unmanifested - voor generaties bestaan. Dit veroorzaakt het filosofische probleem of of een potentiële ziekte een ziekte IS? Zijn de dragers van AIDS en van de Hemofilie - zieken? Zouden zij, ethisch sprekend moeten worden behandeld? Zij ervaren geen ziekte, melden zij geen symptomen, zijn geen tekens duidelijk. Op welke morele gronden kunnen wij hen aan behandeling begaan? Wegens het "grotere voordeel" is de gemeenschappelijke reactie. De dragers bedreigen anderen en moeten worden geïsoleerd of neutered anders. De bedreiging inherent aan hen moet worden uitgeroeid. Dit is een gevaarlijk moreel precedent. Allerlei mensen bedreigen ons welzijn: unsettling ideologen, geestelijk gehandicapt, vele politici. Waarom zouden wij ons fysiek welzijn waardig van een bevoorrechte morele status moeten uitkiezen? Waarom is ons geestelijk welzijn, bijvoorbeeld, van minder de invoer?
Voorts is het onderscheid tussen psychische en fysiek heet betwist, filosofisch. Het psychofysische probleem is vandaag zo hardnekkig aangezien het ooit (als niet meer zo) was. Het is boven twijfel rond dat fysieke affects de geestelijke en andere manier. Dit is welke disciplines zoals psychiatrie ongeveer allen zijn. De capaciteit om "autonome" lichamelijke functies (zoals hartslag) te controleren en de geestelijke reacties op ziekteverwekkers van de hersenen zijn bewijs van artificialness van dit onderscheid.
Het is een resultaat van de reductionistmening van aard verdeelbaar en summable. De som delen, helaas, is niet altijd het geheel en er is geen dergelijk ding zoals een oneindige reeks regels van aard, slechts een asymptotische benadering van het. Het onderscheid tussen de patiënt en de buitenwereld is overtollig en verkeerd. De patiënt EN zijn milieu zijn ÉÉN en het zelfde. De ziekte is een storing in de verrichting en beheer van het complexe ecosysteem dat als geduldig-wereld wordt bekend. De mensen absorberen hun milieu en voeden het in gelijke maatregelen. Deze aan de gang zijnde interactie IS de patiënt. Wij kunnen zonder de opname van water, lucht, visueel stimuli en voedsel bestaan niet. Ons milieu wordt bepaald door onze acties en output, fysiek en geestelijk.
Aldus, moet men de klassieke differentiatie tussen "intern" en "extern vragen". Sommige ziekten worden beschouwd "als endogeen" (= geproduceerd van de binnenkant). Natuurlijk, "intern", veroorzaken de oorzaken - een harttekort, een biochemische onevenwichtigheid, een genetische verandering, een metabolisch proces gegaan scheef - ziekte. Het verouderen en de misvormingen behoren ook in deze categorie.
In tegenstelling, zijn de problemen van nurturance en milieu - vroeg kinderjarenmisbruik, bijvoorbeeld, of ondervoeding - "extern" en zo zijn de "klassieke" ziekteverwekkers (kiemen en virussen) en ongevallen.
Maar dit, opnieuw, is een averechtse benadering. De exogene en Endogene pathogenese is onafscheidelijk. De geestelijke staten verhogen of verminderen de gevoeligheid aan uiterlijk veroorzaakte ziekte. Spreek therapie of het misbruik (externe gebeurtenissen) verandert het biochemische saldo van de hersenen. De binnenkant staat constant met buiten in wisselwerking en met het zo ineengestrengeld dat alle onderscheid tussen hen kunstmatig en misleidend is. Het beste voorbeeld is, natuurlijk, medicijn: het is een externe agent, beïnvloedt het interne processen en het heeft zeer sterke geestelijk correleren (= wordt zijn doeltreffendheid beïnvloed door geestelijke factoren zoals in het placeboeffect).
De eigenlijke aard van dysfunctie en ziekte is hoogst cultuur-afhankelijk. De sociale parameters dicteren net en verkeerd in gezondheid (vooral geestelijke gezondheid). Het is allen een kwestie van statistieken. Bepaalde ziekten worden goedgekeurd in bepaalde delen van de wereld als feit van het leven of zelfs teken van onderscheid (b.v., paranoïde schizophrenic zoals gekozen door de goden). Als er geen ziekte is is er geen ziekte. Dat de fysieke of geestelijke staat van een persoon verschillend KAN zijn - impliceert dat het verschillend MOET zijn of zelfs niet dat het wenselijk is dat het verschillend zou moeten zijn. In een overbevolkte wereld, zou de steriliteit het wenselijke ding kunnen zijn de - of zelfs occasionele epidemie. Er is geen dergelijk ding zoals ABSOLUTE dysfunctie. Het lichaam en de mening functioneren ALTIJD. Zij passen zich aan hun milieu aan en als de laatstgenoemde veranderingen - zij veranderen. De wanorde van de persoonlijkheid is de beste mogelijke reacties op misbruik. Kanker kan de beste mogelijke reactie op carcinogenen zijn. Het verouderen en de dood zijn absoluut de beste mogelijke reactie op overbevolking. Misschien is het standpunt van de enige patiënt incommensurate met het standpunt van zijn soorten - maar dit zou niet moeten dienen om de kwesties te verduisteren en rationeel debat te ontsporen.
Dientengevolge, is het logisch om het begrip van "positieve aberratie" te introduceren. Bepaalde het hyper - of hypo - functioneren kan positieve resultaten opleveren en aanpassings blijken te zijn. Het verschil tussen positieve en negatieve aberraties kan nooit "objectief zijn". De aard is moreel-neutraal en neemt geen "waarden" of "voorkeur op". Het bestaat eenvoudig. WIJ, mensen, introduceren onze waardesystemen, vooroordelen en prioriteiten in onze activiteiten, inbegrepen wetenschap. Het is beter gezond te zijn, zeggen wij, omdat wij beter van mening zijn wanneer wij gezond zijn. Cirkelvormigheid opzij - dit is het enige criterium dat wij kunnen redelijk aanwenden. Als de patiënt goed voelt - het is geen ziekte, zelfs als wij allen denken het is. Als de patiënt slecht voelt, ego-dystonic, onbekwaam te functioneren - het is een ziekte, zelfs wanneer wij allen denken het niet is. Onnodig om te zeggen dat ik naar dat mythische schepsel, de volledig geïnformeerde patiënt verwijs. Als iemand ziek is en neen beter (nooit gezond is geweest) - toen het weet zou zijn besluit moeten worden geëerbiedigd slechts nadat hij de kans wordt gegeven om gezondheid te ervaren.
Alle pogingen worden om "objectieve" maatstaven van gezondheid te introduceren geteisterd en door de toevoeging van waarden, voorkeur en prioriteiten in de formule - of door de formule aan hen totaal te onderwerpen filosofisch vervuild. Één dergelijke poging moet gezondheid als "verhoging van orde of efficiency van processen" definiëren zoals die met ziekte tegenover elkaar wordt gesteld die een "daling van orde (= verhoging van entropie) en van de efficiency van processen" is. Terwijl het zijn feitelijk aanvechtbaar, dit lijdt dyad ook aan een reeks impliciete waarde-oordelen. Bijvoorbeeld zou, waarom wij het leven over dood moeten verkiezen? Orde aan entropie? Efficiency aan ondoelmatigheid?
De gezondheid en de ziekte zijn verschillende staten van zaken. Of men aan andere verkieslijk is is een kwestie van de specifieke cultuur en de maatschappij waarin de vraag wordt gesteld. De gezondheid (en zijn gebrek) worden bepaald door drie "filters" aan te wenden aangezien het was:
1) Wordt het lichaam beïnvloed?
2) Wordt de persoon beïnvloed? (ziekte, de brug tussen "fysieke" en "geestelijke ziekten)
3) Wordt de maatschappij beïnvloed?
In het geval van geestelijke gezondheid is wordt de derde vraag vaak geformuleerd zoals "het normaal" is (= het statistisch de norm van deze bepaalde maatschappij in dit bepaalde keer)?
Wij moeten ziekte re-vermenselijken. Door aan kwesties van gezondheid pretensions van de nauwkeurige wetenschappen op te leggen, objectified wij gelijk de patiënt en healer en veronachtzaamden volkomen dat die niet kan worden gekwantificeerd of worden gemeten - de menselijke mening, de menselijke geest.
Ongeveer de Auteur
SAM Vaknin is de auteur van "Kwaadaardige Zelfliefde - Opnieuw bezocht Narcissism" en de redacteur van geestelijke gezondheidscategorieën in de Open Folder, Suite101, en searcheurope.com.
Zijn website: http://samvak.tripod.com
Vaak gestelde vragen betreffende narcissism: http://samvak.tripod.com/faq1.html
De narcistische Wanorde van de Persoonlijkheid op Suite101: http://www.suite101.com/welcome.cfm/npd
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
