Uitdagend het Evangelie van de Groei -- moeten de Zaken om te overleven groeien?
Een geliefde bedrijfsdoctrine is dat de groei een primair bedrijfsdoel moet zijn: "groei of kom" is een meestal onbetwistbare waarheid om. Bij de Berg van het Zuiden keuren wij bepaalde soorten de groei, maar niet uitbreiding voor zijn eigen belang goed, dat de auteur Edward Abbey als "ideologie van de kankercel." beschreef Wij omhelzen de groei om specifieke doelstellingen, maar altijd met overweging van de gevolgen te bereiken: het kan onderbreken en in gevaar brengen treasured kwaliteiten. Wij zoeken manieren om zich zonder het vergroten, daardoor holding aan de beperkte groei te ontwikkelen en te bloeien. Wanneer wij groeien, is het door bedoeling eerder dan in antwoord op de vraag. Wij denken over "genoeg" eerder dan "more"-genoeg te behouden en te delen winsten, genoeg compensatie voor allen, genoeg gezondheid en welzijn, genoeg tijd om ons werk de aandacht te geven het, genoeg mededeling, genoeg verdient te leiden, genoeg hoofdpijnen.
Jaren geleden ontwierpen wij een huis voor nieuwe cliënten. Het proces ging slecht. Onze cliënten wilden bij een mooie vlek bovenop een heuvel bouwen. Wij stelden voor om het huis naast de heuveltop te situeren, zodat het mooie gebied op bovenkant, die met een reusachtige ijzige rotsvorming wordt afgedekt met een mening, worden bewaard. Zij deelden ons perspectief niet. Zij konden niet geloven, zelfs nadat wij overtuigend fotografisch bewijsmateriaal voorlegden, dat er een ontwerpoplossing was die, meteen, het geliefde heuveltoplandschap zou bewaren en de mening zou beveiligen die zij hebben gewenst. Ik vroeg me af of wij de overeenkomst zouden moeten beëindigen. Gezien een dergelijk fundamenteel ontwerpmeningsverschil en een gebrek aan vertrouwen zo vroeg in het proces, was het twijfelachtig het proces goed zou gaan. Enerzijds, was dit een groot project, en wij telden op het om een significante brok van onze werkbelasting voor het volgende jaar te verstrekken om ons groeiend aantal arbeidskrachten bezig te houden.
Ik bracht mijn partners aan de plaats. Wij zaten op de grote rots en overwogen het probleem. Zij deelden mijn mening dat onze ontwerpoplossing verantwoordelijk gebruik van een mooie plaats en een gevoeligheid aan de behoeften van onze cliënten combineerde. Wij begrepen dat als wij ons van het project op een dergelijke recente datum terugtrokken, wij niet het werk zouden kunnen kunnen vervangen snel genoeg en plotseling van het werk zouden kunnen lopen ooit volgend jaar.
Wij mused een beetje. De stilte werd gebroken door mijn oudste partner, die bot spreekt.
"Shitcan laten we het," hij zei.
De volgende dag die ik onze cliënten ben samengekomen en gezegd, "u het weet, dit werkt niet de manier die wij voorzien=hebben=. Alvorens wij het diepere gat graven, roep enkel het ophoudt met." Zij waren verrast, maar na wat bespreking waren wij het ermee eens dat het beter zou zijn aan deelbedrijf.
Aangezien het bleek, waren wij gelukkig, en een andere kans vulde snel het hiaat. Wij leerden om op onze intuïtie te vertrouwen toen het ons vertelde om de kwaliteit van ons werk ten gunste van veiligheid en de groei niet te riskeren.
Tot die tijd hadden wij rechtstreeks aan de vraag geantwoord. Toen het werk werd aangeboden, keurden wij het goed, en toen het vereiste volume van het werk capaciteit uitbreidde, groeiden wij. Dit was standaard gebruiksprocedure en wij hadden geen reden om het te vragen. Het was opwindend om de kans te hebben. Maar dit incident hielp ons de gevolgen van de groei overwegen, en wij begonnen ons af te vragen of deze passieve benadering voor ons steek hield. Wij begonnen de groei streng te onderzoeken en de voordelen en detriments te evalueren.
Het kan voor een bedrijf met dertig werknemers oneven schijnen om een self-conscious bezorgdheid over de groei te hebben. Misschien is het waarom wij zo klein zijn gebleven. Terwijl het potentieel zich uit te breiden regelmatig is geweest, hebben wij het zorgvuldig in detail onderzocht.
Ik weet, vanuit ervaring, wat niet het zou zijn als als ons bedrijf verscheidene tijd-of velen tijd-groter was dan het is, zodat is het moeilijk om met zekerheid over de waarde van kleinheid te spreken. Maar ik heb verdenkingen. Ik verdenk dat wij niet veel van de kwaliteiten konden behouden die wij als wij beduidend groter waren hebben getaxeerd. Vele ecologisten en een paar intrepid economen vragen of de planeet een wereldeconomie kan ondersteunen die van de eeuwige groei geniet, maar het idee van de individuele ondernemingsgroei wordt zelden uitgedaagd in de wereld van zaken. Ik heb bedrijfsliteratuur gezocht en verrassend weinig gevonden die de voordelen van de groei vraagt, of die optimalisering van grootte overweegt. In feite, impliceert de conventionele wijsheid dat de kleine ondernemingen die zijn die net geen groter succes nog hebben gehad.
Niet dat wij niet sommige soorten goedkeuren uitbreiding-wij. Maar wij omhelzen de geen ongebreidelde groei voor zijn eigen belang. Wij groeien om specifieke doelstellingen te bereiken, maar wij zijn ons ervan bewust dat wanneer wij om in grootte verkiezen te stijgen, wij kunnen onderbreken en in gevaar brengen treasured kwaliteiten. Dergelijke zorgen impliceren niet dat wij ontwikkeling moeten beperken. De econoom Herman Daly maakt het onderscheid door te verklaren dat om middelen te kweken in grootte met de assimilatie of de groei van materialen stijgen, terwijl om middelen te ontwikkelen om het potentieel vermogen van uit te breiden of te realiseren; om aan een volledigere, groter, of betere staat te brengen. Onze planeet, verklaart hij, ontwikkelt zich in tijd zonder het groeien, terwijl onze economie, een subsysteem van de eindige en nongrowing aarde, uiteindelijk aan een gelijkaardig patroon moet aanpassen.
Als wij Daly's inzicht op onze bedrijven toepassen en de implicaties van de groei en de mogelijkheden voor ontwikkeling zonder uitbreiding bekijken, zouden wij kunnen besluiten dat klein, handelbaar, en familie blijven concrete waarde heeft.
Één van de weinig verdedigers die ik voor het beperken van zaken de groei is Jamie Walters, de auteur van een boek genoemd Grote Visie, Kleine Onderneming heb gevonden. Zij vergelijkt het concept bij kostbare juwelen: "Het is meer een kwestie om een gem op te poetsen en zijn facetten ooit perfectioneren, als u zal, dan van verwerven - uitbreidend aantal gemmen ongeacht kwaliteit of ondanks het feit dat zij mine."2 permanent zouden kunnen uitputten
Het duidelijke gebrek aan het vragen over de aard en de voordelen van de bedrijfsgroei, echter, kan eenvoudig erop wijzen dat de literatuur achter een veranderende conventionele wijsheid achterblijft. In het loodartikel in een recente uitgave van Favoriete Ondernemingen Hometown van Inc.- tijdschrift titled de "Amerika," de hoofdredacteur van het tijdschrift, George Gendron, zegt:
Waar ik deze dagen ga die ik stichters ben tegengekomen die zeggen dat die krijgt grote snel is geen deel van hun businessplan. Zij geven om financiële prestaties, maar zij zijn even toegewijd aan de bouw van een bedrijf dat persoonlijke en professionele ontwikkeling bevordert, dat dichte verhoudingen met hun gemeenschap bevordert, en die hen trots en tevredenheid geeft zij niet hebben kunnen elders vinden. .. Wat zij niet hebben is bedrijfslegitimiteit. Daar absoluut geen versterking voor dergelijke het denken in de heersende stromingscultuur, en kostbaar weinig rolmodellen voor stichters die een dergelijke weg kiezen.
Er is intens debat binnen de beweging voor sociaal verantwoordelijke zaken over een parallelle op groei betrekking hebbende kwestie: hoe te om controle van sociaal verantwoordelijke ondernemingen te houden aangezien zij groeien, en hoe te om hun originele waarden intact te houden. De schaal is een kritieke kwestie. Vele bedrijven die met een opdracht vertrekken en vroeg succes vinden zijn van mening dat zij openbaar moeten gaan om uitbreiding te financieren. Zodra zij, zijn zij kwetsbaar en onderworpen aan buyouts door grotere bedrijven aan collectieve wet die een openbaar gehouden bedrijf vereist om aan winsten voor aandeelhouders voorrang te geven. De overname van Ben en Jerry door Unilever is het meest bekende voorbeeld, maar er zijn talloze anderen. Vele kleine natuurlijke en organische voedselbedrijven, zoals Landbouwbedrijf Stonyfield, Odwalla, en Cascadian landbouwbedrijf-die van onafhankelijke emblematisch zijn geweest worden, levend-uw-geloof-geen-kwestie-de-gevolgen handel- nu bezeten door houdt van van Coca-cola, Groupe Danone, en Algemene Molens. De mate waarin hun vrijheid hun waarden in hun bedrijf en hun merk in te bedden door hun groei kan worden gecompromitteerd is een vraag.
Geconfronteerd met dergelijke kwesties, hebben sommige bedrijven een verschillende benadering gekozen. De zevende Generatie, purveyor van Vermont van milieuvriendelijke huishoudenproducten, ging openbaar in 1993 maar zaag waar die weg leidde en in een positie zes jaar later verkeerde zijn voorraad te beginnen terug te kopen. Het bedrijf kwam op privé eigendom terug en brengt nu zijn eigen lot in kaart. Patagonië, het pathbreaking van ecologisch en sociaal verantwoordelijk bedrijf, is persoonlijk en zeer altijd dicht gehouden, zodat toen zij beslisten een dure verschuiving naar organisch katoen te maken om hun opdracht tevreden te stellen, waren zij vrij om de duik te nemen.
Er zijn geen buiteninvesteerders en geen lid van de niet-werknemersraad bij de Berg van het Zuiden. Elke eigenaar is een werknemer. Wij beslissen welk soort zaken van ons zullen zijn. De maatregelen zijn gedeeltelijk economisch en gedeeltelijk filosofisch, en de mensen die hen maken hebben belangen goed-gericht. Onze overwegingen hebben ons ertoe gebracht om te geloven dat als onze bedrijfspraktijk niet door een onbetwistbare de groeiverplichting wordt geregeerd, wij grotere flexibiliteit en vrijheid zullen hebben en het karakter van de zaken beter onze aspiraties zal aanpassen.
Ik stel niet voor dat elke werkplaats in schaal bescheiden zou moeten zijn. Een unquestioning gehechtheid aan kleinheid schijnt zo achteloos aangezien een gelijkwaardige affiniteit voor uitbreiding unconsidered. In ons geval geloven wij dat de bovenmatige groei onze horizonnen kan versmallen en goede dingen zoals uitvinding, persoonlijke vervulling, en de algemene kwaliteit van onze werkplaats en onze producten beperken. De meeste mensen I bespreking om deze goede dingen in hun werk te willen maar vinden het hard om zich tegen de sleepboot van andere meer blijvende krachten te verzetten. Te vaak neigen wij voor verhoogde winsten eerder dan groeien om vaardigheid te stabiliseren en te verbeteren. Ik ben diep dankbaar om partners te hebben die geëngageerd zijn aan elkaar het helpen tegen die zich krachten, ten gunste van een verschillende richting met andere beloningen verzetten.
Waarom groei?
Soms wordt de gekke groei, denk ik, een doel op zichzelf, of perversion van ander doel. Bijvoorbeeld, zou ons doel kunnen zijn het fijnste ongezuurde broodje te maken of de beste hypotheek te leveren. Maar waarom wij elk van één van beiden moeten produceren? Waarom niet enkel genoeg maken? De wens om het beste van een product te maken en de wens om elk van een product kunnen elk te maken de mogelijkheid van andere uitsluiten. Het kan onmogelijk zijn om al vraag naar uw uitstekend product tevreden te stellen zonder essentiële elementen van productkwaliteit te compromitteren. Een verschillende benadering zou te leren zijn hoe te om het te doen, deelt het leren met anderen, en bevordert daardoor de totstandbrenging van kleine bakkerijen en banken ingebed in hun scène, die goed wordt geplaatst om de beste ongezuurde broodjes en de hypotheken voor de mensen te maken die zij hebben gediend.
Sommigen zeggen dat over de groei in handel debatteren onecht is. Natuurlijk moet u groeien, zeggen zij: "De eisen van de aard de groei enkel als zaken." Ik zeg, "die betwistbaar." De eisen van Wall Street de groei; de zaken niet. Noch doet aard. De aard streeft naar de geoptimaliseerde groei en legt grenzen op. In het boek Upsizing, wijst de auteur Gunter Pauli erop dat als een eiken boom aan 150 voet groeit, het genoeg sterk is om zich tegen wind, slijtage, en scheur te verzetten. Maar het groeit niet aan 1.500 voet, zelfs wanneer de aard voldoende voedingsmiddelen verstrekt. In plaats daarvan, verstrekt het ruimte voor tien andere bomen. Als het aan 1.500 voet groeide, zou het te breekbaar worden en zou zijn veerkracht en stabiliteit verliezen.
De aard heeft vele inherente grenzen die optimale grootte voor verschillende organismen identificeren, en wij kunnen weg beter zijn als wij het zelfde in onze organisaties en zaken doen. Als bedrijfsecologist Paul Hawken zodra opgemerkt, "wilt u een paddestoel of een eiken boom zijn? De sporen slaan uit eikels elke keer in groeipercentages, maar nooit in levensduur of duurzaamheid."
Waarom willen de meeste ondernemingen groeien? Soms zijn er wettige redenen die het in orde voor zaken noodzakelijk maken te overleven. De Technologie Corp., een werknemer-bezeten bedrijf van de chroma in Vermont dat de vervaardiging en de levering zich optische filters voor microscopen specialiseerden, moet aan de industrie antwoorden het dient. Aangezien de microscoopfabrikanten groeien, eisen zij meer filters. Als de Chroma hen niet kan leveren, zullen zij hun rekeningen verliezen. Hun positie in de leveringsketen vereist de groei.
De Markt van de Straat van de Wever, die in Washington in de voorsteden, D.C. wordt gevestigd, had geen bedoeling om zich uit te breiden, maar een grote ontwikkeling die woon combineerden, commercieel, en het kleinhandelsgebruik dichtbij werd voltooid en zijn ingezetenen een markt wilden. Zij probeerden om een belangrijke ketting ertoe te brengen om een opslag op hun gebied te openen, maar niets was interessant. Zo vroeg de buurt de Straat van de Wever om een tweede markt te openen, en zeshonderd abonnees ondertekenden tot financiën het opstarten. De ingezetenen van de gemeenschap zetten hun geld waar hun mond was. Hoe kon de Straat van de Wever om de dienst aan te bieden weigeren?
Vaker, echter, schijnt het dat de achtervolging van geluk, voor velen is geworden, synoniem met de accumulatie van rijkdom en macht. Misschien is het enkel omdat wij ertoe zijn gebracht om te geloven dat wij verondersteld om zijn te groeien, verondersteld om in de concurrentie van de overleving van het geschiktst te winnen.
Ons onderzoek te hoeven niet over de groei tegenover geen groei zijn; het dient ons beter om over de kwaliteit van de groei te denken. Sommige dingen die wij hebben willen om groeien en wat wij niet. Wij willen onze ontvankelijkheid, onze tevredenheid, onze doeltreffendheid, onze reputatie, onze erfenis, onze betekenis van verwezenlijking verhogen, onze relevantie, onze capaciteit om de kwaliteit van onze producten, en onze bijdragen tot het goede leven voor onze werknemers en onze gemeenschap te verbeteren. Wij willen niet ons afval, onze verontreiniging, onze onvervulde verplichtingen, onze spanningsniveaus, of onze callbacks verhogen.
Charles Handy denkt ruim over uitbreiding. Hij gelooft dat de groei niet meer van zelfde maar "magerder kan betekenen of dieper," ondersteunende verbetering eerder dan uitbreiding. Bigness, handhaaft hij, kan tot verminderde nadruk, bovenmatige ingewikkeldheid, en minder efficiënte controle leiden. Hij gaat zeggen:
Zodra groot genoeg [ ondernemingen ] kan beter groeien, niet groter. Het is een formule die Duitsland mittelstander (kleine familiefirma's) en getest aan groot voordeel, inhoud aan hoek één kleine gebiedmarkt, door constante verbetering en innovatie heeft geprobeerd en overheerst. Genoeg rijken, en groot genoeg, leggen zij op de achtervolging van voortreffelijkheid, voor zijn eigen belang de nadruk zo veel zoals anything.7
De handige beoordeling is verenigbaar met Daly's onderscheid tussen ontwikkeling en de groei. De kansen voor ontwikkeling zonder de groei zijn legioen.
Regel van 150
De groei kan een extreme sport zijn. Wanneer een bedrijf snel daar een trilling een minuut kweekt. Het is het zelfde type van sensatie vele mensen door een berg zoeken te beklimmen of stijgend van een klip die zich aan vastklampt hang zweefvliegtuig. Wat van ons zijn bereid om zich van dergelijke trillingen in ons werk in ruil voor vertrouwdheid en stabiliteit te onthouden. Één of andere poging om het beste van allebei te krijgen, en deze mensen hebben belangrijke ontdekkingen gemaakt.
Wanneer de organisaties groot worden, is er vaak de gezamenlijke neiging om kleine eenheden binnen de grotere structuur te maken om kwaliteiten zoals conviviality, efficiënte mededeling, en flexibiliteit te handhaven. Onderzoekt het Tippende Punt van Malcolm Gladwell's hoe de kleine veranderingen grote gevolgen kunnen hebben en ideeën, producten, berichten, en gedrag veranderen in belangrijke tendensen. In het boek schrijft Gladwell over de theorieën van antropoloog Robin Dunbar, die, in het belang om over optimale grootte te leren, heeft bestudeerd hoe de groepen variërende aantallen werken. Een opvallende inzameling van voorbeelden steunt zijn conclusie dat er een Regel van 150 is, die zegt dat 150 het maximumaantal mensen is die een sociale verhouding met elkaar kunnen delen. Daarom het best werken de organisaties als zij binnen die ruwe grens blijven.
Het aantal openbaart zich in een verscheidenheid van interessante montages. Dunbar bekeek de eenentwintig verschillende jager-gatherermaatschappijen rond de wereld en vond dat het gemiddelde aantal mensen in elk dorp juiste rond 150 was. Het patroon houdt voor militaire organisaties waar, de van wie ontwerpers een vuistregel voor de grootte van een functionele het vechten eenheid hebben: 150 tot 200 militairen. De verminderde hiërarchie, minder regels, en minder formaliteiten worden vereist voor de groep om als groep te functioneren als het bij die grootte blijft. Het gedrag van de groep werkt op basis van persoonlijke loyaliteit en verhoudingen op een manier dat met grotere groepen onmogelijk is.
Ik kan ons bedrijf met 150 of meer mensen voorzien niet. Ik kan het met vijftig bijna veronderstellen, of misschien zestig. Zelfs herinner ik nu niet altijd de namen van alle jonge geitjes van mijn collega's. Aangezien vele mensen bij verschillende baanplaatsen verspreid zijn, kan ik niet iemand voor weken zien. Nu en dan vergt het maanden of jaren om vervolggesprekken aan de wederzijds sonderende uitwisselingen te hebben die wij rond de tijd van het huren van een persoon hebben gehad. Ik wens dit ik iedereen beter kende. Ik wens dit ik meer tijd om op het leven van mensen maakte in te halen, en meer van mijn deelde. Ik wens dit er meer kansen waren om de ingewikkeldheid- heupen en de valleien te onderzoeken, biedt het hoofd en ritst, de successen en mislukking-van de projecten doen zij.
De achtervolging van geconcentreerde macht en rijkdom kan als achtervolgen zijn stekelvarken-als u niet zorgvuldig bent, zou u enkel het kunnen vangen. Ik ben komen geloven dat er optimale schalen voor verschillende ondernemingen en organisaties zijn, die wij over de betekenis van de groei moeten ruimer denken, en die het concept "genoeg" een plaats in onze interne debatten heeft. Aangezien onze eigendomspool groeit, kunnen wij onze capaciteit moeten uitbreiden om individuele gelijkheid tot stand te brengen aangezien de grotere aantallen de distributies verdunnen. Als één van onze doelstellingen onze invloed door de groei moet uitbreiden, kunnen wij vindingrijke nieuwe vormen van de groei moeten vinden, als het naleven van de Regel van 150 of het uitvoeren van nieuwe vormen van de franchising. Het zorgvuldige onderzoek en de controle van de groei zijn de ketting van een prominente van het verbindingszuiden Berg van waarden geworden. Het is een sleepboot op de koker die onze volledige aandacht heeft; het evangelie van de ongebreidelde groei is niet de juiste doctrine voor ons.
Daar een verhaal over een visser die op het strand met zijn vrouw één middag genietend van de branding en van de zon zat. Hij had van een grote vangst genoten dat ochtend, zodat hij voor de dag binnenkwam. Een rijke zakenman hoorde over zijn succes en benaderde hem.
"Waarom niet u hield vissend en binnen tweemaal zo veel?" bracht hij vroeg.
"Waarom?" zei de visser.
"Omdat u meer geld kon maken. Koop misschien een andere boot en huur sommige werknemers in."
"Waarom?" de opnieuw gevraagde visser.
"U kon houden, groeiend winsten verhogen, en meer boten kopen. Als u lang en hard bij het na sommige jaren you'd werkte groei rijk."
"Waarom ik dat zou willen doen?"
"Omdat toen u en uw vrouw zich op het strand kon terugtrekken en ontspannen," zei de zakenman.
"Maar dat wat ik." nu doe
John Abrams is de voorzitter van South Mountain Company, een werknemer-bezeten bouwstijl/een ontwerpfirma op de Wijngaard van Martha. Dit artikel is excerpted met toestemming van zijn nieuw boek, het Bedrijf geweest dat wij hebben gehouden: Opnieuw uitvindend Kleine Onderneming voor Mensen, Gemeenschap, en Plaats (Groene Chelsea), in wie hij de rol van kleine onderneming in het bevorderen van gemeenschap onderzoekt, creërend sociale gelijkheid, en handhavend ecologisch evenwicht.
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Legit Online Jobs» Wholesale Suppliers
» The Evolution in Anti-Spyware
» Automated Money Machine On eBay
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
