Vastgelopen Begrippen: Tijd en Filosofie van het Individu
Aangezien ik terug nu kijk, schijnt een lange tijd om achter me te overspannen, die een geul van gedachten openstelt dat ik mijn rug draag. Er is nog een andere overspannende tijd, een toekomst, eigenlijk is het een graad van tijd waar het verleden zelfs vaster is en anticipant unmoving. En het heden is waar het verleden, het ontspannen produceert, gevend de kans van een eeuwige geboorte, de eeuwige versnelling van een kosmische motie en bovendien, perpetually weg wegrukkend de suspenseful, verborgen kinderen van een continuum. Wij zijn constant levend een geschiedenis, of betrokken bij zijn proces, voor als een ding reeds moet bestaan, kan het geboren zijn niet; zonder het uitrusten van het in theoretische ideeën en waarneming, en het de onpersoonlijke neutraliteit te geven dat elk andere dominante het leven schepseleisen, wij Tijd als entiteit kunnen minder begrijpen, die van het Heden is. Deze theorie besluit dat op één punt van tijd en de meest dichtbijgelegen mogelijkheid van het volgende punt van tijd dat de primaire invloeden, het infinitesimal verschil dat tussen hen bestaat, niettemin volkomen opgelost bestaand, slechts en slechts in theorie of om het even welk duidelijk gebrek van welk deel dat wij van het hebben gekend, is eigenlijk een sprong en niet een continuïteit. Afdoend, kunnen wij aanduiden dat er geen Heden is; een menselijk lichaam registreert zich constant aan een verandering tussen wat is geweest en wat zijn gevolg moet zijn. Dit is suggestief van een stellaire rationaliteit waar het Heden en al zijn deugden irrationeel zijn.
Aldus leeft het individu altijd binnen een spanning en niet een evenwicht. Het individu dan wordt een component van een variërende wereld, in plaats van bewegend één. Overleggen dat een ding afpast is de facto verschillend van de suggestie die een ding verandert.
Vandaar, er bestaan vooruit geen daadwerkelijke werkelijkheid, enkel één achter en één, samengesteld door die verandering in motie die gewassen tussen hen bij een verlies van centrum. Wij blijven bestaan in die verandering, in dat verlies, binnen een opeenvolging die ons flankeert. De werkelijkheid is aan de kanten; wij, het individu, bezetten al het andere.
_ te ademen, te voelen, te wonen een leven lichaam dat verder wonen een leven wereld niet echt. Om in een ogenblik als ogenblik geen rek zich van zo aan zo, zich helemaal niet maar in plaats daarvan eenvoudig seconden en notulen en dagen, waar dit zijn gedetailleerde componenten van tijd te zijn niet uit te breiden, niet uit te breiden en te zijn, te bestaan, maar waar de tijd een gedetailleerde component van zelf is? is absoluut te begrijpen dat om het even welk en al werkelijkheid onvoorwaardelijk perfect zo en zijnd is, is het eindig.
Door de overeenkomsten, is de dood echt en zo is het leven. Omvat de werkelijkheid werkelijk elk aspect, zelfs hun verschillen of conflicten? Niet als het eindig is, het niet. Dan, hoe echt wordt één? De theorie kan dat beantwoorden niet en geen van beide kan I. Zowel van ons zijn hier te kritiseren en te berispen en te richten en te lachen. Nochtans, kunnen wij veronderstellen en schatten en, bidden wij correct veronderstellen.
Het antwoord ligt in het minimaliseren van. Ik spreek niet van onbaatzuchtigheid of afstand doen van zelf, maar de meesten van wat die gevaarlijke termijn letterlijk voorstelt. Immortality.
Bestaan is een vervanging niet om bij allen te bestaan; andere en slechts de vervanging moet voor altijd bestaan. Als er geen dergelijk ding zoals Tijd is, dan zal het het meest minst van belang zijn dat een afstand het behandelde of lopen of het lopen is, als wij een neutrale doelstelling beveiligen. Het doel van al Tijd is zich unalterably uit te breiden, en het doel van het individu is gemakkelijk te bestaan. Als wij waarnemen, aangenaam is het dat geen van hen hun natuurlijke rollen kunnen ruilen? De tijd bestaat niet gemakkelijk, en het individu zich breidt niet unalterably uit (mens, en niet het individu, aangezien een collectieve functie, zich uitbreidt, maar zwak).
Deze rol van de mens is geen voorziening, is het een klasse. Als wij ons voorbij onze grenzen niet kunnen uitbreiden, moeten ons wij binnen hen uitbreiden. Een grens die niet kan worden uitgerekt, moet eerst worden aangepast aan, en toen, te sterk benadrukt. Wij kunnen welomlijnd smeden niet; eerder is het veiliger om te smeden. Één kan ook niet unalterable wijzigen, moet men het volslagen idee van zijn relatie aan het in plaats daarvan wijzigen. Een gewillige slavernij is geschikter dan aarzelende. Wij kunnen Tijd overwinnen niet, vandaar moeten wij aan het voorleggen dan absoluter onze fysieke selves.
Een seconde is overbodig een seconde. Wij moeten aan dat needlessness minimaliseren; wij moeten inflexibly in die seconde blijven bestaan. Vandaar, zijn wij onsterfelijk aan subsequence. Wij bestaan dan beter laatste en bepaald dan volgende. In het kader van alle beperkingen, als wij behoorlijk voldoen, bewaren wij een unnoticeable vrijheid. Voor het kader van Tijd, is deze unnoticeable vrijheid werkelijkheid.
Slechts onmenselijk is meer dan menselijk. Het is een wet: wij kunnen iets zijn niet wij niet gedeeltelijk reeds zijn. Immortality is geen mythe, maar als zodat is vele dingen, het theoretisch, niet kwetsbaar aan praktijk. De schoonheid van het bestaan minimaal is dat het niet noodzakelijk is dat het individu slechts moet leven zijn tijd. Soms zijn wij zo veel ouder dan welke jaren konden bezetten of voorspellen. Maar dat is een verschillend verhaal, voor een verschillende tijd? Ik veronderstel.
Gelieve te keren vragen aan terug - mosaics12@rediffmail.com
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Credit Secrets Bible» Cash Making Power Sites
» Home Cash Course
» Automated Cash Formula
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
