Het Onderzoek naar het Verhaal: Één Benadering van de Schrijver van Fictie
Het proces om een boek te schrijven begint, voor me, met een plaats op tijd dat ik het intrigeren vind. Ik begin wat onderzoek te doen -- indien mogelijk, met tegelijkertijd geschreven romans -- en toen, als allen goed gaat, ervaar ik een soort flits van volledig begrip een paar later weken. Elk karakter, elke het plaatsen, elk ogenblik van spanning, keus, betrayal, en de resolutie komen in perfecte nadruk. Maar slechts voor een moment. Het is alsof ik deze één kans ben gegeven om te zien hoe het boek moet zijn, en de rest van het proces -- volgend jaar aan anderhalf jaar -- is het bestede proberen om alles van die flits te heroveren. Natuurlijk, slaag ik nooit erin om het allen te krijgen, maar dat ogenblik drijft hierboven en doet dienst als een soort gids. Gelukkig, zijn er sommige beetjes die duidelijker blijven dan anderen. De algemene boog van het boek -- de scènes dat ik het weet moet ik krijgen -- gewoonlijk schijnt vrij goed vast, maar wat tussen de scènes gebeurt wordt verlaten voor me om te ontdekken. En, ik veronderstel, verkies ik het dat manier. Ik ben nooit één voor gedetailleerde overzichten geweest. Ik heb de vijf of zes scènes die -- gewoonlijk die duidelijk uitkomen wanneer de keuzen en, later worden gemaakt, wanneer de gevolgen uit spelen -- maar opzij van dat, ik houd van te zien hoe de karakters van één plaats aan een andere krijgen aangezien zij gaan.
Het is niet zo willekeurig aangezien het zou kunnen klinken. De meeste stukken van fictie -- hetzij romans, films of spelen -- worden geschreven in drie handelingen. De beste manier die ik heb horen om beschrijven het loopt als volgt: In de eerste handeling, neemt u twee stokken in één van beide hand en plaatst een rubberband rond hen; in de tweede handeling, trekt u de stokken vanaf elkaar, die de rubberband maakt zo strak mogelijk -- een andere duim zou en het breken; aan het begin van de derde handeling, rekt u de rubberband uit enkel die verder beet. .. en laat dan gaan. Het zien van structuur op die manier waarborgt dat het conflict (of de spanning, of nochtans houdt van u het te beschrijven) de stuwende kracht in het verhaal blijven. Hoe dat conflict -- door karakters, perceeldraaien, enz. tot uiting komt. -- maakt voor de ontdekking.
De lengten van de handelingen kunnen zeer variëren. Ik ben verrast om aan het eind van handeling één twintig pagina's in een boek, en in andere tijden, 100 pagina's binnen te vinden. Akte drie kan de helft van zijn een hoofdstuk, of drie. Natuurlijk, hebbend een goede redacteur om u te vertellen dat een te plotseling nader uitgewerkte handeling te lang, is, niet uit genoeg, is enz. essentieel.
Wat sterkst van de flits, echter resoneert, een verbinding met één of twee van de karakters is. In mijn eerste twee boeken, dat niet was was veel van een rek sinds de belangrijkste karakters, aan groter of kleinere graad, versies van mij. Dit keer rond, was het volledig verschillend iets, niet alleen omdat het belangrijkste karakter iemand was ik moest ertoe brengen om het te weten, maar omdat één van de karakters geen persoon was, maar de stad van Berlijn. Dat zou oneven kunnen schijnen, maar ik ben komen ontdekken dat de plaats zo veel het leven is, ademend ding zoals de mensen zijn die in het wonen.
Zodra elk van dat op zijn plaats is, ik aan onderzoek terugga. Voor mijn laatste boek, werkte ik bijna vijftig pagina's van enig-uit elkaar geplaatste getypte nota's over taal, montages, karakters, kleding, enz. uit, 95% waarvan het nooit in het boek maakte. Ik doe dat omdat ik absoluut sommige in de wereld moet voelen ik creëer alvorens ik begin te schrijven, anders hoe kan ik een lezer verwachten om die wereld als iets goed te keuren mogelijk. En dat is altijd van kritiek belang gegeven het type van boeken die ik heb geschreven. Mijn fictie is van?what-als? verscheidenheid. Ik houd van ogenblikken in geschiedenis waar er hiaten zijn, of unknowns, en toen spel te vinden met wat zou kunnen geweest zijn. Dit is verschillend van het nemen van iets wij het weten en zeggend?actually verschillend gebeurde het? Ik ben niet één voor het herschrijven van geschiedenis, of voor het vervormen van dingen hebben gekend die wij waar in hulp van fictie te zijn. Ik neem wat kennen wij het omringen van het ogenblik, ervoor zorg ik het in authentieke termen vertel, en dan creëer mijn eigen verhaal binnen het hiaat. Bijvoorbeeld, in mijn recentste boek, historisch weten wij dat Rosa Luxemburg aan Berlijn in November 1918 terugkeerde; wij weten dat zij, samen met Karl Liebknecht, Berlijn in revolutie wierp; wij weten allebei op 15 Januari..1919 werden gedood, daardoor brengend de revolutie aan een halt; en wij kennen het lichaam van Liebknecht getoond de volgende dag, terwijl Rosa's missend gebleven vier maanden tot het gevonden=werd= drijvend in een kanaal in Mei 1919, Mijn boek begint op 16 Januari..1919, de dag na haar dood, en veronderstelt wat tijdens die maanden zou kunnen miste gebeurd zijn zij. En aan het eind, blijft het absoluut verenigbaar met de geschiedenis voorbij dat ogenblik. Als ik succesvol ben, is de lezer nooit vrij zeker waar de werkelijkheid weg weggaat en waar de fictie overneemt, en dat wat, naar mijn mening maakt, voor een zeer gelezen pret. Zolang de lezer op me in de eerste dertig pagina's vertrouwt of zo -- dat ik deze wereld ken, en dat hij of zij nu in het stapt -- wat ik dan op mijn beslis te creëren in die werkelijkheid zal passen, en de lezer zal hebben geen keus dan te volgen.
Zoals voor het daadwerkelijke schrijven, moet ik het doen elke dag. Ik moet de één na de ander gaan -- ik ben nooit goed bij het springen vooruit aan een scène geweest dat ik weet ik moet krijgen aan. In feite, verkies ik die scène te hebben die, porrend me daar te worden hierboven hangt. Ik schrijf in stilte en ik vind die me vaak mijn uit luide materiaalrug leest. Ik weet wanneer ik ben afgegaan -- of wanneer de taal verkeerd is -- wanneer ik begin te horen zoemend aangezien ik las. Dat raakte het veelbetekenende teken dat ik om nodig heb terug te gaan, schrapping die (de geschrapte tekst, natuurlijk, in één of ander veel weg dossier opslaat), en heroverweegt wat ik doe. Ik kan gewoonlijk ongeveer vijf uren gaan, en dan uit geven mijn hersenen. Het uitgeven is een andere kwestie. Ik kan dat advertentieinfinitum, maar uiteindelijk, nuttig dat niet vreselijk doen. Over-uitgeeft is enkel gevaarlijk zo zoals uitgevend genoeg niet, en langer u geeft uit, blijft langer u vanaf het impulsen geven van de karakters.
Het belangrijkst tijdens het schrijven heeft dichtbij een weinig inspiratie. Voor me, is het altijd geweest Graham Greene. Door mijn schatting, zijn er no one beter bij het vangen van een emotie, een ogenblik, een plaats met dergelijk perfect gemak of schoonheid van taal. Greene is ook opmerkelijk bij het creëren van keuzen voor zijn karakters die, op de oppervlakte, bijna onbelangrijk schijnen, maar die uiteindelijk de wereld beïnvloeden aan het verbrijzelen van effect.
Langs de manier, krijg ik commentaren van mijn redacteur, mijn agent, andere schrijvers en probeer niet te krijgen te lang sidetracked. Uiteindelijk, komt een eerste ontwerp te voorschijn, en ik ga onveranderlijk en lummel met het begin terug, en realiseer dan dat het einde volledig verkeerd is. Ik denk niet ik ooit een einde heb geschreven dat de eerste keer rond juist was. Ik neem door nog meer passen terwijl het wachten op de commentaren van mijn redacteur (ik bombardeer haar gewoonlijk met vervangingspagina's tijdens die weken, die ergerend moeten zijn), en wanneer het manuscript aan me terugkomt, ik door het nog meer keren ga. Zij zeggen van een gedicht dat het nooit beëindigd is, eenvoudig verlaten, en ik dat van al het schrijven waar denk. Op wat punt, wordt de rode pen binnen weggezet, en de redacteur, de exemplaar-redacteurs, enz.stap. Hopelijk tegen die tijd, heb ik het idee voor mijn volgende boek gekregen zodat terwijl de zaken van het publiceren overnemen, ik op een andere intrigerende plaats ben, met te ontmoeten karakters, werkelijkheid helemaal opnieuw te spelen met -- en het procesbegin.
Zijn er om het even welke vaste regels om fictie te schrijven? Ik weet niet het. Alle weet ik is wat voor me werkt omdat, uiteindelijk, het schrijven een zuiver eigenaardige oefening is.
Auteursrecht? 2005 Jonathan Rabb
Ongeveer de auteur:
Jonathan Rabb is de auteur van het nieuwe boek Rosa: Een Roman (dat door Kroon wordt gepubliceerd; Februari 2005; $24.95US/$34.95CAN; 1-4000-4921-0) evenals Overseer en het Boek van Q. Hij leeft in de Stad van New York.
Voor meer informatie, te bezoeken gelieve www.rosa.crownpublishing.com
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Credit Secrets Bible» Cash Making Power Sites
» Home Cash Course
» Automated Cash Formula
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
