Het geluk van anderen
Is er om het even welke noodzakelijke verbinding tussen onze acties en geluk van anderen? Negerend voor een ogenblik murkiness van de definities van „acties“ in filosofische literatuur - twee soorten antwoorden werden tot nu toe gegeven.
Sentient Wezens (die naar, in deze poging worden verwezen, als „Mensen“ of „personen“) schijnen of om elkaar te beperken - of elkaars acties te verbeteren. De wederzijdse beperking is, bijvoorbeeld duidelijk in speltheorie. Het behandelt besluitresultaten wanneer alle rationele „spelers“ van zowel de resultaten van hun acties en zich volledig bewust zijn van wat zij deze resultaten verkiezen te zijn. Zij zijn ook volledig geïnformeerdc over de andere spelers: zij weten dat zij, ook, bijvoorbeeld rationeel zijn. Dit, natuurlijk, is een zeer vergezochte idealisatie. Een staat van grenzeloze informatie wordt nergens en nooit gevonden. Nog, in de meeste gevallen, regelen de spelers neer aan één van de Nash evenwichtsoplossingen. Hun acties worden beperkt door het bestaan van anderen.
De „verborgen Hand“ van Adam Smith (die, onder andere, benignly en optimaal de markt en de prijsmechanismen) regelt - is ook „wederzijds het beperken van“ model. Talrijke enige deelnemers streven ernaar om hun (economische en financiële) resultaten te maximaliseren - en beëindigen omhoog slechts het optimaliseren van hen. De reden ligt het bestaand van anderen binnen de „markt“. Opnieuw, worden zij beperkt door de motivatie van andere mensen, prioriteiten ands, vooral, acties.
Alle consequentialisttheorieën van ethiek behandelen wederzijdse verhoging. Dit is vooral waar van de Utilitaire verscheidenheid. De handelingen (hetzij individueel geoordeeld of in overeenstemming aan een reeks regels) zijn moreel, als hun resultaat nut verhoogt (dat ook als geluk of genoegen wordt bekend). Zij zijn moreel verplicht als zij nut maximaliseren en geen alternatieve cursus van actie kan dit doen. Andere versies spreken over een „verhoging“ van nut eerder dan zijn maximalisering. Nog, is het principe eenvoudig: voor een handeling dat „moreel, ethisch, positief moet worden beoordeeld, of goed“ - het moet anderen op een bepaalde manier beïnvloeden die „zullen verbeteren“ en hun geluk zullen verhogen.
De gebreken in alle bovengenoemde antwoorden zijn duidelijk en in de literatuur uitvoerig onderzocht. De veronderstellingen zijn dubieus (volledig geïnformeerdea deelnemers, rationaliteit in besluit dat - en in het voorrang geven van de aan resultaten, enz. maakt). Alle antwoorden zijn instrumentaal en kwantitatief: zij streven ernaar om een morele metende staaf aan te bieden. Een „verhoging“ brengt de meting van twee staten met zich mee: before and after de handeling. Voorts eist het volledige kennis van de wereld en een zo privé zo vertrouwelijk type van kennis, - dat het niet zelfs zeker is dat de spelers zelf bewuste toegang tot het hebben. Who gaat rond uitgerust met een volledige lijst van zijn prioriteiten en een andere lijst van alle mogelijke resultaten van alle handelingen die hij kan begaan?
Maar er is een andere, basisgebrek: deze antwoorden zijn beschrijvend, waarnemings, phenomenological in de restrictieve betekenis van deze woorden. De motieven, de aandrijving, de drang, worden het gehele psychologische landschap achter de handeling geacht onbelangrijk. Het enige relevante ding is de verhoging van nut/geluk. Als de laatstgenoemde wordt bereikt - de eerstgenoemden zouden eveneens kunnen bestaan hebben niet. Een computer, welk verhogingengeluk moreel gelijkwaardig aan een persoon is die een kwantitatief gelijkaardig effect bereikt. Nog slechter: twee personen die uit verschillende motieven (kwaadwillige één en welwillende één) handelen zullen worden beoordeeld om moreel gelijkwaardig te zijn als hun handelingen geluk moesten zo ook verhogen.
Maar in het leven, worden een verhoging van nut of het geluk of het genoegen GECONDITIONEERD op, zijn het RESULTAAT van de motieven achter de handelingen die tot het leidden. Verschillend gezet: de nutsfuncties van twee handelingen hangen ontegenzeglijk van de motivatie af, drijven, of sporen achter hen aan. Het proces, dat tot de handeling leidt is een onafscheidelijk deel van de handeling en van zijn resultaten, met inbegrip van de resultaten in termen van de verdere verhoging van nut of geluk. Wij kunnen de „nut vervuilde“ handeling van de „nuts zuivere (of ideal)“ handeling veilig onderscheiden.
Als een persoon iets doet wat verondersteld is om het algemene nut te verhogen - maar doet dit zijn eigen nut verhogen meer dan de verwachte gemiddelde nutsverhoging - de resulterende verhoging zal lager zijn. De maximumnutsverhoging wordt globaal bereikt wanneer de acteur zich van al verhoging van zijn persoonlijk nut onthoudt. Het schijnt dat er een constante van nutsverhoging en een behoudswet betreffende het zijn. Zodat een onevenredige verhoging van zijn persoonlijk nut in een daling van het algemene gemiddelde nut vertaalt. Het is geen nul somspel wegens infiniteness van de potentiële verhoging - maar de regels van distributie van het nut dat na de handeling wordt toegevoegd, schijnen om het het gemiddelde nemen van van de verhoging te dicteren om het resultaat te maximaliseren.
De zelfde valkuilen wachten op deze observaties zoals de vorige. De spelers moeten in het bezit van volledige informatie op zijn minst betreffende de motivatie van de andere spelers zijn. „Waarom hij is die dit doet?“ en „waarom hij deed wat hij?“ zijn geen vragen die tot de misdadige hoven worden beperkt. Wij allen willen „waarom“ van acties begrijpen long before wij in utilitaire berekeningen van verhoogd nut in dienst nemen. Dit ook schijnt om de bron van velen te zijn een emotionele reactie betreffende menselijke acties. Wij zijn jaloers omdat wij denken dat de nutsverhoging ongelijk verdeeld (wanneer aangepast geïnvesteerde inspanningen en heersende culturele mores) was. Wij verdenken resultaten die „te goed om zijn waar te zijn“. Eigenlijk, bewijst deze eigenlijke zin mijn punt: dat zelfs als iets een verhoging van algemeen geluk veroorzaakt het moreel zal als dubieus worden beschouwd als de motivatie achter het onduidelijk blijft of irrationeel of cultureel afwijkend schijnt te zijn.
Twee soorten informatie zijn, daarom, altijd nodig: één (hierboven besproken) betreft de motieven van de belangrijkste voorvechters, de actoren. Het tweede type heeft op de wereld betrekking. De volledige kennis over de wereld is ook een noodzaak: de oorzakelijke kettingen (de acties leiden tot resultaten), wat verhoogt het algemene nut of het geluk en voor wie, enz. Veronderstellen dat alle deelnemers in een interactie deze enorme hoeveelheid informatie bezitten is een idealisatie (die ook in moderne theorieën van economie wordt gebruikt), zou moeten als zulke worden beschouwd en niet met werkelijkheid worden verward waarin de mensen benaderen, schatten, extrapoleren en gebaseerd op een meer beperkte kennis evalueren.
Twee voorbeelden komen te letten op:
Aristoteles beschreef de „Grote Ziel“. Het is een deugdzame agent (acteur, speler) die zich om van een grote ziel (in een self-referential evaluatieve regeling) beoordeelt worden bezeten. Hij heeft de juiste maatregel van zijn waarde en hij streeft naar de appreciatie van zijn edelen (maar niet van zijn inferiors) die hij gelooft dat hij krachtens deugdzaam het zijn verdient. Hij heeft een waardigheid van demeanour, die ook zeer verlegen is. Hij is, in het kort grootmoedig (bijvoorbeeld, vergeeft hij zijn vijanden hun inbreuken). Hij schijnt het klassieke geval van een geluk-stijgende agent te zijn - maar hij is niet. En de reden dat hij in het kwalificeren ontbreekt aangezien zulke is dat zijn motieven verdacht zijn. Onthoudt hij zich van het aanvallen van zijn vijanden wegens liefdadigheid en grootmoedigheid van geest - of omdat het waarschijnlijk zal zijn pretentie deuken? Het volstaat dat MOGELIJKE verschillende beweging veroorzakend - bestaat om het utilitaire resultaat te ruïneren.
Adam Smith, enerzijds, keurde de toeschouwerstheorie van zijn leraar Francis Hutcheson goed. Moreel goed is een eufemisme. Het is werkelijk de naam die aan het genoegen wordt verstrekt, dat een toeschouwer uit het zien van een deugd in actie afleidt. Smith voegde toe dat de reden voor deze emotie de gelijkenis tussen de deugd die in de agent wordt waargenomen en de deugd die door de waarnemer wordt bezeten is. Het is van morele aard wegens het voorwerp in kwestie: de agent probeert om bewust met normen van gedrag in overeenstemming te zijn die niet onschuldig, terwijl zullen berokkenen, gelijktijdig ten goede komend aan, zijn familie en zijn vrienden. Dit, beurtelings, zal steunfonds als geheel. Zulk een persoon zal waarschijnlijk dankbaar aan zijn weldoeners te zijn en de ketting van deugd te ondersteunen door te vergelden. De ketting van welwillendheid, dus, vermenigvuldigt zich eindeloos.
Zelfs hier, zien wij dat de kwestie van beweging veroorzakend en psychologie van uiterst belang is. WAAROM is de agent die doet wat hij doend is? INTERN is hij in overeenstemming werkelijk met de normen van de maatschappij? Is hij DANKBAAR aan zijn weldoeners? WENST hij om aan zijn vrienden ten goede te komen? Dit zijn alle vragen verantwoordelijk slechts in het koninkrijk van de mening. Werkelijk, zijn zij verantwoordelijk helemaal niet.
Ongeveer de Auteur
SAM Vaknin is de auteur van „Kwaadaardige ZelfLiefde - Opnieuw bezocht Narcisme“ en de redacteur van geestelijke gezondheidscategorieën in de Open Folder, Suite101, en searcheurope.com.
Zijn website: http://samvak.tripod.com
Vaak gestelde vragen betreffende narcisme: http://samvak.tripod.com/faq1.html
De narcistische Wanorde van de Persoonlijkheid op Suite101: http://www.suite101.com/welcome.cfm/npd
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
