Één Verdwaalde Scheur
De verrukking stak mijn gezicht aan aangezien het paar de hoek in hallway veranderde waar wij ons in levendig gesprek bevonden. Ik wierp mijn wapens open breed, de celtelefoons negeerde die aan hun oren worden gepleisterd, begroette elk van hen, eerst de echtgenoot toen de vrouw die lichtjes achter hem volgde.
Vergeetachtig, miste ik de pained uitdrukking op zijn gezicht aangezien wij omhelzingen ruilden. Aangezien wij scheidden, lette ik op een verdwaald scheurlek uit de hoek van zijn oog. Hij hield lopend aangezien ik mijn aandacht naar zijn vrouw verplaatste.
"Hij kwam enkel te weten dat zijn verdwenen zuster," zij zei in a stem hushed. "ik ben zo droevig," ik antwoordde, overweldigd in stilte. Ik keek over de manier op tijd om de mensenhelling zijn voorhoofd tegen de verre muur te zien. "ik denk wij gaan gaan," zij voegde toe. "ik begrijp totaal," ik mompelde, bij volledig verlies voor woorden. "ik ben zo droevig," ik herhaalde. Zij bewoog zich om de haar mens te troosten. Nog hebbend om een ouder of sibling te verliezen die ik eerder dwaas heb gevoeld.
Later, namen de vragen snel-brand mijn hersenen door. Waarom geeft de kwestie van dood ons dergelijke pauze? Zo veel vermijden wij het dat wij nooit leren het hoofd te bieden wanneer het ons onder ogen ziet? Zou het om het even welk verschil hoe dan ook maken? Weten wij het niet hoe te empathize met de pijn van een andere? Genoeg geven wij niet of geven wij genoeg niet hebben de hulpmiddelen of nog de vaardigheid of de ervaring aan betere steun in behoefte? Of misschien zal geen antwoord ooit in dergelijke kwesties van het hart voldoende zijn en slechts kan de tijd vullen dat gapende, scherpe, lelijke leegte die de recessen van de ziel krast.
Ik dacht over de moeder die een kind aan ziekte, de militair die zijn leven op het slagveld verlaat, de ongevallen verliest die ons van gehouden van degenen scheiden, dat het primitieve dier woede riep die op hevige manieren met weinig achting voor het slachtoffer losbarst tot het te laat is. Altijd één constant-lijdt, verschillend voor elk van ons nog verdragen door allen, groot en klein, jong en oud, zwak en sterk, zonder meer onderscheid dan een gebrul windt of een het opvlammen hitte, soms komend in windvlagen, soms slaand op ons zonder relentless reprieve.
Dan verdwijnt het langzaam. Magisch van menselijke veerkracht sluipt onaangekondigd binnen en gaat werken, een trillende glimlach, de eerste lach, haalt een diepe schouder dat loodsen op merkte albatross van verdriet, een blauwe hemel die eigenlijk wordt, een hondlik op die een kortstondige grijns, een koekje oproept dat een terug maatregel van zoetheid die niet onmiddellijk verdwijnt, een geheugen brengt dat de deur voor vreugde opent om een tijdje binnen terug heimelijk te nemen en te zitten.
Misschien zullen wij het nooit uit voorstellen. Misschien daar niets aan cijfer. Misschien is het moeilijk om permanente goodbyes te spreken en moeilijker om hen nog goed te keuren. Misschien maakt de tragedie manier voor echte liefde, bliss geboren in het contrast van angst. Misschien reinigen de scheuren zorg, één zoute daling na een andere. Misschien zijn wij niet verondersteld het weten, enkel voelen. Misschien?
De zon zal op morgen-weddenschap uw bodemdollar komen die morgen?
Dat een Mening van de Rand...
Ongeveer de Auteur
De auteur Ridgely Goldsborough nodigt u uit om aan de Dagelijkse Kolom, een heart-felt inzameling van verhalen in te tekenen die hoop en moed inspireren. Gelieve te doen dit bij www.aviewfromtheridge.com.
ridge@aviewfromtheridge.com
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
