Geef hen enkel heel wat Liefde en You?ll Fijn bent
Het was juist over dit keer, 19 jaar geleden. Mijn vrouw en ik zat in de allerlaatste Lamaze bevallingsklasse, spoedig om gloednieuwe ouders te zijn. Ik vond een golf van bezorgdheid over me komt. Ik moest de vraag stellen. Ik hief mijn hand op. De Verpleegster, haar naam was Dorinda, die op me wordt gericht en ja gezegd, ", hebt u een vraag." Had ik een vraag? Ik wist enkel ELKE Papa het zelfde ding benieuwd was? "U hebt ons wat grote informatie, bijna teveel gegeven. Ik ben bang ik ga vergeten al dit stuff?then wat?" Ik kon het neigen van andere Papa voelen. Zij glimlachte; zij was zeer wijs en geduldig. Zij had duizenden van nieuwe Dads onderwezen. "Dat een grote vraag," pauzerend voor effect, zij verderging, "geen die weinig baby weet u niet het weet. Geef hem enkel heel wat liefde, zult u."fijn zijn Het bleek de beste parenting raad die ik ooit heb ontvangen.
Toen ik een jong geitje was, misschien vijf jaar oud, heb ik een verschillend geheugen van mijn vader die mijn hand houdt bij Strand Matthews in Seattle. Mijn hoofd kwam tot zijn taille. Hij was een grote mens, 6'-4 "en 240 ponden. In zijn dag, was hij een buitengewone atleet, alle-Staat in drie sporten. Hij noteerde eens 34 punten in Regionale Def. in Basketbal. Hij begon honkbal op leeftijd 16 te spelen, werpend, zijn Ondergeschikt jaar in Hoge School.
Hij vertelde me het volgende verhaal één nacht in Seattle. Wij zaten op het gloednieuwe Gebied Safeco lettend op het Mariners van Seattle pond Cleveland Indiërs.
Tegen de tijd dat hij een oudste in hoge school was; de pro verkenners waren bij elk spel. Dit was 1947 in Ravenna, Ohio. De Indiërs hadden het beste werpende personeel in honkbal. Één bijzondere verkenner was enamored van mijn Papa. Hij ondertekende een kolossale bonus $500 om voor de Kippen van de Modder van Dayton, het team van aa te spelen.
Zijn tweede zomer, werd mijn Papa de vraag. Hij verscheen met de verkenner om de Algemene Manager van het team, de eigenaar, een vanger, en een leeg Stadion van Cleveland te vinden. Hij bovengenoemd aan me met een ernstige toon, "Teken, ik wierp het beste honkbal van mijn jong leven. Ik was 19 jaar oud en ik was snel. Ik zou veronderstellen het in rond 85 mijlen per uur kwam. Ik voelde goed over mij. Ik was. Ik gaf het alles ik had. Ik wist enkel zij."geïmponeerd waren
Na 20 minuten, de eigenaar opgestaan en die uit aan me o.k. wordt geschreeuwd, ", Loodje, zijn wij het gedaane opwarmen. Ga door en toon ons wat u!"kreeg Tot dit punt terwijl hij me dit verhaal vertelde, keek hij vooruit recht. Om het verhaal te beëindigen, draaide hij zijn hoofd, bekeek recht me en gezegd, "ik wist net dan ik nooit in de Grote Show." zou spelen
Ik was 42 jaar oud toen hij me dat verhaal vertelde. Ik hoorde heel wat verhalen groeiend, maar dat was geen één van hen. Dit men was speciaal. Hij vertrouwde in me toe. Hij vertrouwde op me. Het was tijd een weinig aan naakt van zijn ziel.
Mijn vader werd onlangs gediagnostiseerd met Alzheimer. Alles verandert nu. Meer leer ik over deze insidious en afschuwelijke ziekte, droeviger word ik. Een deel van de deze grote mens sterft een weinig elke dag. De last wordt gedragen door mijn mom. Zij vervoert een massieve lading (voor een speciaal verhaal op Alzheimer, ga naar www.mattesonavenue.com en klik op "wat Nieuw lusje!!!" is om het verhaal "te lezen wanneer de Doos" Leeg is)
Ik koester de ogenblikken die ik nu met mijn papa heb gehad. Ik ken voor hem, is het het 9de inning en de manager kan maken dat de vraag aan op om het even welk ogenblik nu bullpen. De zorg is een vorm van energie en moet op de een of andere manier op gezonde manieren worden verdreven of het draait binnenste in de vorm van depressie of zelfvernietiging. Schrijven is hoe ik die zorg verwerk.
Ik heb veel geheugen van mijn vader in mijn dagboek het afgelopen jaar gevangen. Ik schreeuw scheuren van spijt, pijn, angst, heartache, droefheid, woede en verdriet. Nu en dan, wanneer ik aan mijn papa in dat lege stadion denk dat het allen geeft had hij, schreeuw ik een scheur van vreugde. Ik houd van mijn papa.
Nu wordt mijn zoon Colin gekweekt. Hij zal naar universiteit in de daling vertrekken. 19 later jaar, dat weinig baby al liefde kreeg die ik heb gehad. Hij is 6'-8 ", 210 ponden. Hij is op zijn manier aan de Universiteit van Alaska in Fairbanks in Augustus om basketbal op een beurs, een groot atleet, een partij zoals zijn Grandpa te spelen. Het is bitterzoet. Mijn vader en zoon gaan over de zelfde tijd om verschillende redenen weg. Ik denk ik enkel hen liefde ga elk een geven alvorens zij gaan. Ik zal enkel fijn zijn.
Pinnacle de Groep van de Dienst
Opheffend de Staaf in Nationale Organisaties
Teken Matteson
877.672.2001
Fax 425.745.8981
E-mail psgmarkm@msn.com
Voor uw VRIJE e-zine, ga naar http://www.mattesonavenue.com
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
