En u zal altijd
Ik opende ongeveer de dishtowellade voor de zesde keer, hopend waren de handdoeken op de een of andere manier magisch verschenen.
De gloednieuwe handdoeken waren niet nog daar, natuurlijk.
"Wat Mom deed DOE met hen?" Ik was hardop benieuwd.
Ik wist zij rond moesten ergens zijn omdat ik hen aan haar voor Kerstmis slechts een paar maanden geleden had gegeven. Niet dat de handdoeken zo vreselijk belangrijk waren. Het is enkel dat wanneer u de gasten, soort you'd van gelijkaardig alles aardig verwacht dat kijken.
O.k., zodat misschien ging ik niet hen vinden. Dan opnieuw, zouden de gasten niet tot morgen aankomen. Overvloed van tijd om zich over dishtowels later ongerust te maken.
Voor tweede gedachte, misschien zou ik over de handdoeken allen moeten samen vergeten. De nicht van mijn vader en haar echtgenoot schenen niet als het soort mensen die in een huff zouden weggaan omdat hun gastheer uit geen nieuwe dishtowels had gezet.
Welke volgende?
Misschien ziet I'd beter of kon ik mijn handen op het beste tafelkleed van Mom leggen. Een tafelkleed was altijd één van de dingen geweest mijn moeder aandrong op toen wij bedrijf hadden.
Ik ging naar de lade waar Mom haar tafelkleden hield, en zeker genoeg, daar was het.
Maar toen ik het hand-geborduurde tafelkleed terugtrok, dat het haar te voltooien maanden had gevergd, hijgde ik in wanhoop. Het recht in het midden was een grote vlek. Nu hoe in de wereld beëindigde het beste tafelkleed van Mom omhoog met een vlek?
Oh ja, die juist. We'd allen hier voor Kerstmis, en één van de jonge geitjes hadden toevallig meer dan een pop glas soda geklopt. Het gezicht van haar kleinkind dat met remorse sobbing was belangrijker dan het tafelkleed geweest, en Mom had gezegd zij zeker was pop uit zou komen toen zij het waste.
Al recht, zodat het keek als I'd moet het tafelkleed vergeten, ook. Misschien beter is I'd van op dit ogenblik het aanwezig zijn bij de grote dingen, in elk geval, als het zuigen.
Tevreden dat ik definitief wat vooruitgang ging boeken, ging ik de stofzuiger weg.
Behalve. why zo grappig klonk het? En waarom niet het die opneemt die beetjes van document op de woonkamer bekleedde?
Ik trok de gehechtheidsslang terug en knipte opnieuw de schakelaar weg. Ah-Ha. Dat waarom Geen zuiging. De slang was gestopt.
Goed, natuurlijk was de slang gestopt. Ik kon niet nieuwe dishtowels vinden. Had het beste tafelkleed van Mom een grote vlek. Waarom niet zou de stofzuigerslang gestopt worden?
En juist toen en daar, ik begon te schreeuwen Nu wat was I die gaat doen? Zou een draadhanger werken? Dertig later minuten, echter, was de stofzuiger nog gestopt.
Waar was Papa? Ik kende he'd buiten gegaan en puttering waarschijnlijk rond in zijn tuin, ziend aangezien het het midden van April was, maar waarom niet hij binnen hier was toen ik hem wenste? Na het zijn een landbouwer 50 jaar, kon hij absoluut om het even wat bevestigen.
Enkel op dat ogenblik, kwam mijn vader in het huis.
"Wat?" verkeerd is hij vroeg, opmerkend dat ik had geschreeuwd.
Hoewel het jaren was geweest aangezien ik hem "Papa riep," het enkel soort van uit uitgegleden, en samen met het kwam meer scheuren.
"Oh, Papa - ik kan nieuwe dishtowels vinden niet. Het tafelkleed heeft een grote vlek. De stofzuiger is gestopt. En - "
Ik hield hard op en slikte.
"Ik mis mijn moeder."
Daar. I'd zei het.
En in dat moment, scheen de gehele wereld op te houden terwijl de Papa een diepe adem trok en het uit langzaam liet.
"ik weet u," hij zei. "Dat ik."
U ziet, slechts drie vroeger weken, mijn moeder was gediagnostiseerd met geavanceerde gallbladder kanker. Mom stierf Zaterdag nacht, en dit was Maandag. De nicht van mijn vader en haar echtgenoot dreven 275 mijlen om de begrafenis bij te wonen, en zij zouden bij het huis blijven.
Aangezien de Papa bij me staarde, merkte ik hoeveel op hij scheen om in de laatste weken verouderd te zijn. En zijn gezicht werd behandeld met zilverachtig stoppelveld. Het was een zeldzame ochtend toen mijn vader niet schoor, maar toen, was het afgelopen paar van dagen verre van gewone geweest.
"En u weet wat?" Voortdurende papa. "U zult altijd uw moeder missen. In feite, zal het niet ooit volledig weggaan. Niet zelfs wanneer u zoals me."zo oud bent
De papa was 70. Ik was 26. Ik kende nooit de moeder van de Papa. Zij was gestorven alvorens ik geboren was.
Mom was getroffen met polio in 1942 geweest toen zij 26 was en in beide benen verlamde. Tegelijkertijd, hadden de artsen haar zij zouden hebben nooit meer kinderen verteld. Ik was geboren 16 later jaar.
Nadat de begrafenis over was en de verwanten van mijn vader naar huis waren gegaan, vond ik dishtowels. Mom had hen in haar opmakerlade gezet. En met verscheidene wassen, kwam de vlek definitief uit het tafelkleed. De papa had de stofzuiger kunnen ook bevestigen.
Maar niets kon het feit dat bevestigen mijn moeder was gegaan.
Mom stierf in 1985, en al deze later jaren, realiseer ik dat de Papa juist was - ik ga altijd haar missen.
Maar ik heb ook berekend wat anders hij probeerde om me op die dag van April zo lang geleden te vertellen - dat het missen van mijn moeder haar in mijn hart levend houdt.
**********************
Ongeveer de Auteur
LeAnn R. is Ralph de redacteur van de Regionale Schrijver van Wisconsin (de driemaandelijkse publicatie van Assoc van de Regionale Schrijvers van Wisconsin.) en is de auteur van het boek, Kerstmis in Dairyland (Ware Verhalen van een Landbouwbedrijf van Wisconsin). Zij werkt aan haar volgende boek, geeft me een Huis waar de Melkkoeien zwerven. Zie wat de lezers over Kerstmis in Dairyland - http://ruralroute2.com zeggen
bigpines@ruralroute2.com
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
