Liefde en Moed
[ Velen ] werken is een voldoende kans om goed te doen, maar geen noodzakelijk kwaad dat zij zich van graag als zij wonnen of een fortuin erften zou onthouden. Het is enkel een levensonderhoud, een essentiële slaafsheid. Zijn betekenis is de looncheque en de waarde het in termen van de dienst aan hun gemeenschap onverschillig of zeer ondergeschikt is heeft.
Hun berekenende en uncaring houding is herkenbaar. Terwijl de mensen die heartily in het belang van anderen handelen verfijnd zijn, zijn zij oppervlakkig. In het gunstigste geval, in ondernemingen die hoffelijkheid van werknemers eisen, is hun gedrag irreproachable, alhoewel kunstmatig. "Kan ik van hulp zijn? Hier bent u. Zal er iets anders zijn? U bent welkom "? geen echte poging tot het tevredenstellen, enkel een vapid oefening in beleefdheid en efficiency die een procedure volgt en een gevoel van tevreden onverschilligheid zoals wekt het dienen van duidelijke noedels. Zij doen het minimum dat van hen wordt vereist, hun werkgelegenheid handhaven, en graag niets doen op voorwaarde dat zij al zelfde betaald worden. Zij missen nooit een onderbreking. Kom het eind van hun werkdag, buiten stormen zij alvorens eerste tweede van het volgende uur heeft overgegaan. Zij leven voor hun tijd van en droom van een permanente vakantie, alsof de vrije tijd de essentie van geluk was.
Wat over de waardigheid van het maken van nuttig, die antipode van dit levity is? Wat over liefde? Ik bedoel de wens om nuttig in de dienst van anderen te leven? Deze wens bouwt op gratefulness voort, met het oog op waardigheid. Ik begin van de veronderstelling dat de liefde een kenmerk van mensen die waarderen levend in de maatschappij, dankt aan een combinatie van positieve houding en vrij gunstig sociaal milieu is. Samen te vatten, houden zij meer van het leven, in bedrijf met anderen wie aan hun leven deelnemen, meer houden zij van anderen.
Nu, is het voelen van deze liefde één ding, is het acteren op het een vrij andere, die moed vergt. Eigenlijk, zou een gebrek aan moed niet alleen deze liefde inactief maken maar ook zou neigen om het te vernietigen om schande te vermijden. De mening is een tweesnijdend het denken hulpmiddel dat zijn manier kan snijden in en uit waarheid door middel van veracious verklaringen of specious argumenten. De liefde kan ondanks elke reden worden ontkend om te houden van. Daarom is de moed een rijke trek van karakter waarzonder de liefde, noch als emotie noch als actie niet kan bloeien. Natuurlijk, waar de luiheid en cowardliness liefde, waardigheid zijn gerot of belemmerd? welke stammen van de handeling van het houden van? is slechts een potentiële bloei. De moed van mei gecultiveerd is! Ik haat om te denken dat de ziel heeft een dergelijke capaciteit voor schoonheid en toch onontwikkeld kan blijven, moreel achtergebleven, zo lelijk aangezien de verschrompelde groei die een ernstige tuinman in hemels kon omgezet hebben toenam.
Voor bezinning, zou de moed vooral andere deugden moeten worden getaxeerd, aangezien het de noodzakelijke voorwaarde vormt om hen te ontwikkelen. Het is geen voldoende voorwaarde, nochtans. Het is geschikt voor niets alleen terwijl alles van het afhangt. De moed is de kracht die het leven aan vreugde en vreugde aan liefde en liefde aan waardigheid kan opheffen, voor zover de menselijke aard aan deze moeilijke hoogten streeft, hoewel het altijd om voor de gemakkelijke en lage optie wordt verleid te gaan. Deze aard is inderdaad dubbel. De mensen zijn voor altijd gescheurd tussen hun lofty aspiraties en hun basisverleidingen. Hun keus om zich deze aspiraties te eren of aan deze verleidingen over te geven bepaalt hun morele status, bewonderenswaardig of pitiable.
Algemeen bekend, meer wordt u getroffen met ellende, moet harder het voor u een moedig en eerbaar bestaan leiden. Het is verrassend niet dat de kinderen die soms in miserabele omstandigheden groeien miserabel houdingen en gedrag tonen zodra zij volwassenen zijn: lage zelfrespect en onder-voltooiing, wrok en aggressiviteit, alcoholisme en drugverslaving, landloperij en misdaad, onder anderen. Dit houdingen en gedrag beïnvloeden deplorably de andere leden van de maatschappij die ongerust gemaakt zijn, verontrust, berokkend, of vervormd door hen. Het probleem is duidelijk kanker. Ik hoop dat de toekomst efficiënte sociale maatregelen zal brengen deze kinderen in hun achtervolging van geluk en waardigheid beter om bij te staan. Benefactions, gezinstoelagen, subsidiëerden huisvesting, vrije gezondheidszorg en het schoolonderwijs, samen met beurzen, is huidige oplossingen die zich over privé liefdadigheid of overheidsbeleid baseren en verbeteringen door grotere creativiteit en grootmoedigheid vragen.
In gedachten houdend de betreurenswaardige invloed die de kinderen van ellende op de maatschappij kunnen hebben, aangezien zij soms in mislukkingen, buitenbeentjes, groeien of verbannen, voel ik gedwongen om utilitarianism achter deze grootmoedigheid te onderstrepen. Enkel aangezien deze kinderen medeleven wekken, zijn zij een oorzaak voor bezorgdheid in iedereen wie van dit mogelijke effect zich bewust is. Hun welzijn wordt actief gestreefd, zowel naar voor hun belang als dat van de maatschappij bij groot de waarvan belangen op het spel staan. Eveneens, bieden de werkgevers die om hun werknemers, terwijl het geven om hun zaken geven, altijd hen de beste mogelijke het werk voorwaarden aan. Deze werknemers zijn blij in het algemeen en dankbaar, wat een superieure efficiency en een loyaliteit van hun kant verzekert. De goede geest is goede winst.
Één of andere droom van gelijke kansen voor iedereen. Zal deze someday droom een werkelijkheid worden? Overal waar in de wereld, komt het ongelijkheid samen? tussen hen die geboren gelukkig en zij zijn die niet zijn, vrij sprekend. Is het een verloren oorzaak? Ik geloof zo, hoewel ik vaste believer in uitvoering vooruitgang ben. Zelfs kon een welzijnsstaat met de uitgebreidste sociale hulp deze ongelijkheid slechts verminderen, het niet elimineren.
Wat als het tot communisme zijn toevlucht nam om deze ongelijkheid verder te verminderen? De geschiedenis stelt voor dat een communistisch regime, economisch en psychologisch, uiteindelijk ruïneus zou blijken. Het gelijke delen van middelen tussen mensen, opgelegd aan hen door een gecentraliseerde overheid ongeacht hun respectieve bijdragen tot het gemeenschappelijke goed, is een onhoudbare en unviable totalitarian benadering. In een woord, is het een absurditeit.
De democratische maatschappijen, enerzijds, laten veel te wensen over, maar zijn zeker tot op heden het meest bevredigend. Zij zijn gebaseerd op vrijheid, talent, kans, en verdienste, terwijl met inbegrip van een veiligheidsnet voor zij die van de hoge draad van gezondheid en succes zijn gevallen. De dingen moeten slechts verbeteren. De status-quo is een springplank aan helderdere dagen.
Vergeet perfectie, die na allen dodelijk en onvolmaakt is: een illusie. Hoe rooskleurig de toekomst kan blijken, zal het niet zonder schaduwen zijn. De ongezonde, onverstandige, niet succesvolle, ongelukkige, en onaardige volwassenen zullen houden brengend kinderen in de wereld. Het veronderstellen van deze kinderen zal van betere hulpmaatregelen profiteren, zullen zij niettemin lijden aan de moeilijke jeugd, ontbrekend in de materiële en geestelijke voordelen genieten van de gelukkigere kinderen. Als hun vorige tegenhangers, zullen zij door de uitdaging van het groeien in het tegengestelde van hun ouders worden geconfronteerd? namelijk in gezonde, wijze, succesvolle, gelukkige, en vriendelijke volwassenen. Niets maar sterk zal overwinnen. Slechts zullen zij de goddelijke rechtvaardigheid waarderen die het probleem van ongelijkheid compenseert: De minder gelukmensen hebben bij het begin, de meer verdienste die zij uiteindelijk hebben gehad als zij een succes van hun leven maken. Dit principe is universeel en timeless; het is nu toepasselijk hier en. Mei de voorwerpen van ons medeleven vult ons met bewondering aangezien zij van hun narigheden om onze helden toenemen te worden!
Deze overwinning tegen de kansen is een uiterste. Ik kan aan een tweede uiterste denken, zo pathetisch aangezien de eerste heldhaftig is. Het tegendeel aan verwachtingen, sommige mensen geboren van goedhartige en well-to-do ouders is miserabele individuen. Zij zijn insatiably egoïstisch en shockingly ungrateful, en zo spineless kinder dat het spel en de rust hun enige ambities zijn. Hadden zij een zwak karakter om met te beginnen? Doodden bedierven hun ouders hen met vriendelijkheid en rot hen? Dat is hebben waarom zij geen ziel?
Het schrijven van Laurent Grenier's carrièrespanwijdten meer dan twintig jaar. Tijdens dit keer heeft hij zijn worldview, door dint van veel bezinning en studie verbreed en verdiept, en uiteindelijk een "Reden heeft bewerkt om Te leven," zijn beste tot op heden werk.
Officiële website: http://laurentgrenier.com/ARFL.html
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
