Lumbale Pijn en het Systeem voor de gehandicapten
Één van het meest meestal vermelde impairments op SSA toepassingen voor de gehandicapten is lagere lumbale pijn. Waarom is deze "gemeenschappelijke" voorwaarde zo? Goed, is het eenvoudig toe te schrijven aan de manier de mensen worden gebouwd. Het lagere achtergebied (in het bijzonder l5-S1) is het punt waarop wij buigen om dingen op te nemen en wij gebruiken het vaak als steunpunt om zware voorwerpen op te heffen. Jammer genoeg, omdat de lagere achterproblemen zo vaak op onbekwaamheidstoepassingen worden gezien, neigen zij om door examinators op een minachtende manier worden bekeken. De typische examinator zal app die een lijst maakt van achterkwesties als enige bewering en aan zich zal denken, "Lumbale pijn, is dat allen?" bekijken. Van dag één, wanneer het dossier op het bureau van de examinator landt, zal de examinator het in zijn of haar mening hebben dat het geval uiteindelijk zal ontkend worden.
Zijnd een examinator, ben ik droevig om te zeggen dat zo het evaulationproces gewoonlijk voor dergelijke gevallen begint. En het zuigt. Extreme lumbale pijn (ik bedoel eenvoudig "geen pijn". Ik bedoel pijn van de soort die u verhindert zelfs van het bed en op uw voeten te kunnen krijgen om naar de badkamers te gaan zonder het breken in een zweet en het willen gillen) iets is die men niet kan veronderstellen... tenzij men het uit de eerste hand heeft ervaren. En zonder het ervaren te hebben persoonlijk, is het moeilijk voor anderen werkelijk om te begrijpen hoe het lumbale ongemak zo streng kan zijn dat het de capaciteit van een persoon schaadt te werken.
Jammer genoeg, de meeste DDS examinators -- de individuen die slap besluiten betreffende ssd en ssieisen -- zijn vrij jonge mensen die NOOIT dit soort pijn hebben ervaren. Wegens vrij laag typisch, waarschijnlijk betaal, zullen de meeste examinators in een DDS eenheid in hun vroege aan recente jaren '20 zijn. Ja, ziet u mensen in de hun jaren '30, jaren '40, zelfs jaren '50 bij DDS, maar de meeste DDS eenheden zullen uit jongere arbeiders worden samengesteld.
Ik heb geen twijfel in mijn mening dat dit feit alleen de besluiten beïnvloedt die voor sommige eisen worden teruggegeven. Ik, hoe kan bedoelt een persoon hoe afmattend of pijnlijk een situatie begrijpen kan zijn als zij nooit minstens gelijkaardig iets hebben ervaren? Ik ben zeker zij niet kunnen. En met zo vele examinators die tot een relativly jonge leeftijd-reeks behoren, "bouwt" dit een bepaalde ongevoeligheid in het proces.
Ik zal u een voorbeeld geven van wat ik bedoel. Ongeveer acht jaar geleden, verwondde ik mijn rug en was uit 3 rechte dagen. Hoe gebeurde dit? Ik werd eenvoudig uit de douche. Ik moet de verkeerde manier gestapt hebben aangezien ik wegging, omdat aangezien ik mijn voordeur sloot ik kon pijn voelen die onderaan mijn juist been tintelt. Dertig minuten later bij een partij van de Kerstmisvooravond ik op de vloer en onbekwaam was zich te bewegen. Ik bracht de volgende drie dagen in bed, aan flexeril en pijnmoordenaars, onbekwaam om veel bij allen te bewegen door. Het opstaan werd om naar de badkamers te gaan die als een aar wordt gevoeld gehamerd in mijn tailbone.
Hoe brengt dit persoonlijke beetje met elkaar in verband van informatie? Toen ik naar de baan (DDS) terugging, neigde ik om achtergevallen te bekijken een verschillend dan voordien. Alhoewel mijn voorwaarde vrij kortstondig was geweest, het geheugen van de vreselijke pijn die ik in die drie dagen bewust maakte me scherper heb gevonden van hoe het afmatten de rugpijn kan zijn. En hoe het restrictief en beperken van een achtervoorwaarde voor mensen kan zijn die chronische en aan de gang zijnde rugpijn hebben.
Nu, waarom ben I vandaag schrijvend deze bepaalde post? Goed, nogmaals vind ik me in bed, op percocet en flexeril, na eenvoudig neer het buigen (dit was buigt, niet buig, die u veiliger zou zijn) zou denken om iets te doen. Zoals voordien, noch schijnt het spierontspannende middel noch de pijnpil om de truc (hoewel ik benieuwd ben hoe slecht het zonder deze meds) zou voelen te doen en ik verwacht dat de situatie duurt waarschijnlijk 2-3 dagen.
Word I onbruikbaar gemaakt? Nr, natuurlijk, niet. De waarschijnlijkheid is dat ooit in de volgende 24-48 uren ik, met wat overblijvende pijn zal kunnen opnieuw lopen. Maar... wat als ik een voorwaarde had die dit niveau van ongemak, nog veroorzaakte chronisch en aan de gang zijnde was? Eerlijk gezegd, weet ik wat niet ik zou doen. Ik zou zeker niet kunnen werken. En het van mening zijn dat het soort pijn me voor zolang ongetwijfeld zou maken drukte en bezorgd in (heel wat eisers met achterproblemen halen ook depressie als stoornis aan). En, voor me, wetend wat ik over het onbekwaamheidssysteem weet, zou de situatie indrukkend omdat de "schijnen pijn" zeer weinig aandacht in het evaulationproces wordt gegeven.
Wat doet u als uw belangrijke bewering op een eis op achter betrekking hebbend is? Hier een uiteinde dat werkelijk op alle gevallen van toepassing is. Streef naar regelmatige medische zorg en probeer ervoor te zorgen uw arts volledig alle beperkingen documenteert u als resultaat van uw voorwaarde hebt. De medisch verslagdocumentatie op een federale onbekwaamheidseis is hoofdzakelijk het gas dat bevoegdheden de motor.
Ongeveer de auteur:
De auteur van dit artikel is Timoteegras Moore, dat, naast het zijn een vroegere voedselzegel caseworker, medicaid caseworker en AFDC caseworker, een vroegere examinator van onbekwaamheidseisen is. Hij publiceert informatie bij de Uiteinden en de Geheimen van de Onbekwaamheid van Sociale Voorzieningen die een nuttige en informatieve Onbekwaamheid van Sociale Voorzieningen faq kenmerkt
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Run Your Car On Water» Recession Relief
» Advanced Automated Forex Trading
» Profit Lance
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
