Knie diep in asbest
Toen ik oude 17 was begon ik bij een asbestmijn in Yukon te werken. Ik had de opwinding van de jeugd en keek op het ding als groot avontuur.
De mijn werd gevestigd ongeveer 7 mijlen van de grens van Alaska op de banken van de Rivier van Veertig Mijl, die in de Rivier Yukon wat 5 mijlen of zo noorden leegmaakte.
I eerste aangekomen in Augustus en het begonnen werken aan de Bemanning van de Oppervlakte. Dit was de groep verantwoordelijk voor buitenbehoud van alle dingen op de oppervlakte. Dit was fijn toen wij die weinig vrij warme dagen in de zomer hadden, maar later was het een beetje moeilijker om buiten in minus 55F te werken.
Één van mijn eerste plichten moest de transportband duidelijk houden die het ongebruikte asbest aan de afvalstapels nam. De stapels van het afval zijn fundamenteel de residu's van wat over na het malen van het asbest wordt verlaten en uit de molen op transportbanden aan grote stapels achter miljoen in werking gesteld. Op dat ogenblik waren zij ongeveer 100 voet hoog.
Ik werd gegeven een schop, en een klein masker (soort gelijkaardig weinig document degenen die schildersgebruik) en werd verteld om schop van de transportband op de afvalstapels te gaan. Dutifully beklom ik omhoog met mijn kleine schop om om het even welke stagnaties van asbest van de transportband te ontruimen. Ik herinner me duidelijk op één punt dat letterlijk knie zich diep in asbest bovenop deze 100 voet bevindt - hoge stapel en binnen mijn zeer slechte kwaliteitsmasker kijkt en de binnenkant ziet (waar het niet verondersteld om) al grijs van het asbeststof is te zijn. Ik nam toen mijn hankerchief (ja, droeg ik) en blies mijn neus. Droevig voor de ruwe, grafische beschrijving, maar het was al grijs. En dat was mijn inleiding om bij een asbestmijn te werken.
Zelfs terug in de vroege jaren '70 werd het geweten dat het asbest problemen veroorzaakte. Het werken in de mijn zouden wij brochures die met propaganda krijgen periodiek rond worden overhandigd over hoe men bewees nooit dat het asbest eigenlijk schadelijk was. Zij waren mooie glanzende brochures. Ik wens dit ik had gehouden.
Hoewel ik gelegenheid om in de molen om diverse redenen had te gaan was ik blij ik niet daar werkte. Er waren werknemers die in de molen werkten de waarvan enige baan op het stof moest vegen dat op de vloer viel. Er waren zo veel van het dat dit een constante aan de gang zijnde baan was. Het asbeststof in de molen viel eigenlijk bijna als sneeuw en behandelde volledig de vloer. Zonder vegers zou er waarschijnlijk verscheidene duim asbeststof op de vloer binnen een uur of zo geweest zijn. In feite, herinner ik me ziend de vegers door hun brede bezems en nieuw stof gaan te duwen dat op de vloer achter hen regelt aangezien zij liepen.
Yukon zelf was absoluut mooi. In feite het overweldigen. Ik had daar vele grote ervaringen en zag één of andere natuurlijk benieuwd is ik niet kon nergens anders gezien hebben. Ik had hitchiked omhoog de Weg van Alaska met een vriend. In die dagen was de weg ongeplaveid. Het grootste deel van de reis werd verstrekt door een aardige familie die in een oude omgezette schoolbus reiste. Rammelaar en stof. Rammelaar en stof. Maar wij maakten het definitief aan Whitehorse, en dan op Stad Dawson. Ik hield van Dawson. Het was als het stappen in het verleden. Niet alleen hadden de architectuur en de huizen maar de mensen die oude maniervriendelijkheid en charme, die niettemin door een besluit wordt aangemaakt dat men in zulk een woeste milieu moet moeten leven.
Yukon heeft een peacefullness aan het. Een bijna sereniteit die men kan voelen. Ik heb geconstateerd dat slechts zij die daar zijn geweest en het volledig ervaren begrijpen wat ik door dit bedoel.
In elk van deze schoonheid die ik de asbestmijn was een vloek, of kanker op het milieu heb verondersteld. Gelukkig nu gesloten onderaan vele jaren krijgt de aard het is grondgebied terug, maar jammer genoeg heeft de asbestmijnbouw een erfenis van asbestose verlaten en Mesothelioma met wat van het is vorige werknemers. Er zijn vele beschikbaar met informatie, wettelijk, en persoonlijke middelen (www.mesothelioma-listings.com) maar men zou niet iets moeten laten die het lichaam verbruikt, ook verbruikt de ziel. Zijnd menselijk is aan vagarities van het leven enigszins breekbaar zijn zoals het is. Er is overvloed van „drama“ gaand zonder ons die elk van onze energieën besteden aan schuld. Kalm ben. Herinner me uw plicht in het leven anderen moet helpen. Ben gelukkig en probeer om het leven rond u te verbeteren.
Aangezien het type van I dit ik uit het venster kijk, lettend op mijn kleinkinderen leer om van de zeedijk uit terug te vissen. Het wordt niet enkel beter dan dit.
Phil Jones is een freelance schrijver, die nu in zonnig Florida leeft, ongeveer voor zover u van Yukon kunt krijgen en nog in Noord-Amerika zijn. Hij opstelling de website www.mesothelioma-listings.com om persoonlijke wettelijke vaste wetsmesothelioma asbestinfo voor hen te verstrekken die het kunnen nodig hebben.
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Tattoo Me Now!» Turbulence Training.. is Amazing
» Acne Free In 3 Days
» Master Cleanse Secrets 10 Day Di
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
