Het dier
Wat doet men wanneer men te oud is, te zwak, en machteloos en bedroevend voelt? Wat doet men wanneer men terug zijn leven bekijkt en niets ziet die de moeite waard was levend voor? Wat doet men wanneer één de toekomst ziet eindigen? het eind van een reis? De "reis was geen mijn," zei de oude man. "Wat ongeveer dat was? Waarom was hier I? Wat was ik veronderstelt te doen? Waar ga I en zal ik ooit terugkomen? Teruggekomen aan wat, aan wie en voor welk doel?"
"Wat als ik zou terugkomen, welke keuzen ik zouden hebben? Welke wegen zou ik nemen? Wat al dit gemiddelde aan wie ik nogmaals zal worden? Zou ik het leven in vrees, in een kooi met grenzen leven, verwachtingen en eisen die aan me worden opgelegd? Zou ik blind instructies volgen die nogmaals zouden leiden tot vernietiging? Zou ik mijn ziel toestaan om me te begeleiden? Ben zou ik het, gevoed en laten groeien wat het om vergt te zijn? Of zou ik opnieuw mijn binnenkern aan afval, verstikken en verloren aangezien ik het om in dit leven had toegelaten worden verloren?"
De oude man zat onder een grote appelboom, die tegen zijn boomstam met zijn benen wordt geleund die voor hem worden uitgebreid. De oude man was droevig. Zijn unshaven gerimpeld gezicht hing neer, en zijn ogen bevonden zich nog. Hij droeg flodderige grijze broek, een oud paar bruine schoenen en een donkergroen overmaats jasje. Zijn zilveren lang haar raakte zijn schouders. Hij hield een klein notitieboekje in zijn linkerhand en een pen in zijn recht, en begon te schrijven: De "god vertelt me, nu vertelt me, vertelt me de waarheid, me geen pijn spaart, want de pijn ik werkelijk het weet alle is. Vertel me, het moest de manier zijn het?"was
De oude man hield op nu schrijvend. Hij keek recht vooruit en zag niets. Hij zag niets, hoorde niets, voelde niets. Hij staarde enkel. Staar niet werd gestreefd naar om het even wat of om het even wie. Hij hoorde niets en zag niets, niet omdat er niets waren te zien of te horen. In tegendeel, waren er vogels die op de appelboom tjilpen net boven zijn hoofd en twee jongens in dichtbij het lopen op het gebied. De jongens speelden aangezien de kudden van koeien zij gaven voor op het dikke groene weiland weidden.
De twee jongens waren broers - men was elf en andere zes. Hun kleine oude zuster van vier jaar was daar ook. Zij scheen niet om om het spel te geven haar gespeelde broers, noch gaf zij om de vlinders die rond haar haar wervelden; want zij in een wereld van haar was.
Het kleine meisje met lang blond, glanzend haar keek als een engel die van de hemel was gevallen. De witte zijdeachtige kleding omringde haar klein lichaam aangezien zij op een zachte rode deken zat. Zij schikte haar poppen, theekoppen en poppenmeubilair in een perfect positierecht voor haar. Zij diende eerst thee aan elk van haar poppen, en toen goot zij een kop aan zich. Dan voegde zij zacht melk en suiker aan elk van hun koppen toe. Natuurlijk waren de thee, de suiker en de melk merk-geloven.
De oude man was vergeetachtig aan de wereld rond hem. Hij zag niet de jongens, de kudden van koeien, noch zag hij dit engelachtige kind in zijn richting van staren. De oude man zag niet de jongens, de koeien, het meisje, noch hoorde hij de vogels of de rivierstroom zingen. De oude man zag niet of hoorde, niet omdat hij doof of blind was maar omdat hij in een geestelijke staat van verlamming was.
Aangezien de oude man een diepe adem nam, zuchtte hij en zei toen: "Ik zal het doen. Ik moet het doen. Ik zal het allen vertellen. Ik zal het zoals is vertellen of zoals het was. Ik zal het op mijn eigen getrouwe manier."doen
De oude man, nam nogmaals zijn notitieboekje en pen op, en begon te schrijven: "Mijn beste Lord, dit verhaal is voor u. Ik weet dat u het verhaal van mijn leven kent, voor ik geloof u daar was. Ik ken dat. Maar u ziet God, is het u die bereid is om mijn verhaal met liefde en medeleven te horen en te ontvangen. U ziet God, ben ik een oude mens, een zwakke mens en nu een droevige mens. Het leven werd ik gegeven om te leven, het leven dat ik voor mij heb gemaakt, het leven van ondraaglijke pijn, pijn en teleurstelling geweest. Ik ben geen slimme mens. Ik ben geen geletterde mens, noch denk ik ik een wijze mens ben. Ik ben een eenvoudige mens? een mens van grote menselijke zwakheid." De oude man hield op opnieuw schrijvend.
Hij plaatste het notitieboekje op zijn scrawny linkerbeen en de pen achter zijn slap juist oor. Hij hief zijn hand op en begon zijn scheuren van zijn gezicht af te vegen. De oude man begon te schreeuwen, maar de schreeuw was stil zodat kon niemand horen. De scheuren gutsten onderaan zijn grijs dichtbegroeid gezichtshaar. Zijn blauwe zacht bewogen lippen aangezien hij fluisterde: "Oh God, hoe ik dit wens kon ik één meer kans hebben. Als ik het kon doen over, weet ik ik het."verschillend zou doen
Nu nam de oude man weg zijn hoed en plaatste het op zijn overlapping en zuchtte nogmaals. Hij scheen om het schreeuwen tegengehouden te hebben, en ging nogmaals in een spatie staart. De oude man had een wens om zijn pijn, tragedies en teleurstellingen van zijn leven te delen. Zijn drang te delen was zo krachtig, maar iets hield hem tegen. Hij was niet zeker wat dat iets was. Hij wist dat dat iets niet zekere vrees was, nog wat hij van bang was. Was de vrees om zijn mislukkingen, zijn zwakheden, zijn droefheid, of grootste vrees van allen te erkennen? de vrees om iets los te laten? reusachtig, krachtig en zeer hevig iets dat hij niet kan kunnen bedwingen?
"Wat als ik dit dier loslaat? het dier dat jarenlang is gekooid en bewaakt? Wat als dit dier nu ME?"is
De laatste gedachte deed schrikken de oude man. De oude man maakte geen geluid, maakte hij geen beweging maar gebleven staren. Dit keer staart was kort en de oude gehergroepeerde man. Hij was bereid nu om de kooi te openen en het dier vrij te geven. Hij nam het notitieboekje op, nam de pen van achter zijn oor en begon te schrijven nogmaals.
"Wie I ben? Wat ik ben geworden? Wat I heeft gedaan? Welke keuzen had ik? Honderden het onschuldige leven werden genomen. Honderden jonge jongens en meisjes stierven aangezien zij de nationale hymne zongen. Dit leven was in mijn handen. Oh God, had ik een keus, is het zo duidelijk aan me nu de keus mijn was. De keus die ik was egoïstische en wrede heb gemaakt, en nu word ik geconfronteerd met de waarheid dat ik niet kan dragen." Aangezien de oude man het notitieboekje en de pen liet vallen, greep hij zijn borst en begon voor lucht te begrijpen. Hij maakte geen geluid noch vroeg hij hulp, maar viel zacht aan zijn juiste kant.
Het kleine meisje zag de oude mensendaling aan de grond. Zij liep om de oude man te zien. Het kleine meisje was niet zeker als de oude man rustte of sliep. Zij zat naast hem. Zij nam strak de oude man's hand op, hield het tegen haar zachte rooskleurige wang en zei: "Grandpa, grandpa, kielzog op grandpa. Ga grandpa naar huis. U bent koud, naar huis gaat grandpaaaa, grandpaaaaaaaa, tevreden gaan grandpa!"naar huis Het kleine meisje begon te schreeuwen want zij wist iets niet de manier was het verondersteld om was te zijn.
De oude man zich bewoog niet. De oude man ademde niet. De oude man was dood. De oude man werd gedood? gedood door het dier, gedood door de kennis dat hij het dier was.
Zora Teofilovic
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
