Nuthin maar blauwe luchten
"Welkom in Canada," Ken schreeuwde naar me over het gebrul van de regen en donder. Een constante regenbui hield de workshop fotografie binnenshuis. Wij gleed uit tijdens een pauze in de wolken, maar zodra we zetten onze statieven, een onweersbui veegde in de uit het niets en stuurde ons rennende terug de berg op pad naar onze auto's. Sinds ik getekend voor deze reis van de Canadese Rockies, had alles weg right.It regende sporadisch voor de eerste twee dagen waren we van de werkplaats en allemaal een beetje naar beneden. Dus, Ken Pugh, onze fotografie instructeur en gids, gebruikte de down time te leren ons wat natuurfotografie camouflage technieken en tactieken. Die sessies me veel geholpen, aangezien ik een beginner aard photographer.When de wolken weer gewist, waagden we uit, en deze keer het weer gehouden. Ik denk Ken verjaagd het slechte weer met zijn zonnige uitlevering van Willie Nelson's "Nothin maar Blue Skies ', dat hij zong constant sinds de eerste dag van de tour.The dagen later waren een moody mix van zon, wolken en motregen. De kleuren van de omringende landschap werden geïntensiveerd van de regen en bewolkte luchten. Wanneer de zon schoot van achter de wolken, het licht is zacht en delicaat. Het was een goed moment om de foto van de majestueuze bergen en forests.My avontuur in de Canadese Rockies startte jaar eerder, op de boerderij van mijn grootouders in Michigan, waar mijn zussen en ik bezig geweest met onze zomer vakantie. Het was daar dat ik ontwikkelde een waardering voor de natuur. Als tiener, ving ik de fotografie bug, en een paar jaar later ben ik begonnen met fotograferen nature.Whenever ik de kans kreeg, zou ik de foto van de natuur in de stadsparken van mijn buurt. Na een tijdje, die gemanicuurde landschappen verveel me, ik droomde van fotograferen van bergen en woestijnen, de plaatsen die ik zag in de fotografie tijdschriften. Maar, laat ik die droom sterven weg. Ik besloot dat sinds woonde ik in Chicago, het nastreven van een carrière als natuurfotograaf niet te veel sense.But dromen zijn moeilijk te doden, wachten ze op het juiste moment te stijgen en je achtervolgen opnieuw. In mijn geval, dat moment kwam zeven jaar later. Ik was op een moment in mijn leven toen ik wilde iets avontuurlijk te doen. Ik dacht na over natuurfotografie te proberen, maar ik kon niet zien hoe je het happen.Then kwam ik een exemplaar van "Mountain Light", een koffie-tafel boek der natuur fotografie door wijlen Galen Rowell. Werk Rowell's featured de exotische licht en perspectief van foto's die aan de randen van de wereld, hoog in de mountains.But, wat mijn aandacht trok was dat hij een ex-automonteur en zelfstandigen - onderwezen fotograaf. Rowell, die was ook een wereld - klasse bergbeklimmer, begonnen met het nemen foto's om zijn avonturen te delen. Hij nam de kans zijn visie te realiseren, en vandaag zijn beelden zijn wereld - bekend om hun magische qualities.Rowell 's verhaal en werk inspireerde me. Dus ik stof vandaan te halen mijn camera en zet een gedurfde doel. Ik besloot voor een bezoek aan enkele van de landschappen Rowell had photographed.I nam een kleine eerste stap. Ik ging naar de boekhandel en kocht een paar boeken over natuurfotografie. Ik studeerde John Shaw, "Complete Guide to Nature Photography Field techniek." Zodra ik de basis geleerd, heb ik een aantal ervaringen te probleem te krijgen was woonde ik in Chicago, een plaats die niet bekend haar natuurlijke schoonheid. Het dichtst natuurlijke wildernis naar Chicago is de Indiana Dunes. Dus, dat is waar ik went.The reizen waren de moeite waard. Ik kwam een van de foto's nam ik op de duinen in een lokale fotografie Club wedstrijd en won een eervolle vermelding. Daarna besloot ik dat ik klaar voor de volgende level.Then begon ik op de tweede gedachten hebben. Ik wist niets over de berg land, en wanneer ik noemde mijn plan om iedereen, het antwoord was "Je kunt maar beter uitkijken voor de beren." Ik was de verleiding om terug uit. Maar, had ik te ver naar quit.So komen, ik bladerde de reclame afdeling van Outdoor Photographer Magazine. Ik vond een fotografie workshop in Yoho en Banff nationale parken op de grens van British Columbia en Alberta in de Canadese Rockies. Ik belde het nummer in de advertentie en ondertekend voor mijn adventure.I vloog naar Calgary gevangen en een bus naar de aangewezen ontmoetingsplaats. Als de bus wond door de bergen, was ik vol ontzag. Het was de eerste keer dat ik had gezien bergen in persoon. Ze doemde over alles zoals afgezanten uit de hemel, verlichting te bieden aan iedereen bereid zijn om hun verheven hoogten klimmen. Er was geen enkele manier een foto ooit zou kunnen vangen hun glory.A paar uur later bereikte ik mijn bestemming, een combinatie restaurant, een tankstation en motel gelegen aan de voet van een bergketen met geen ander teken van beschaving in zicht. Toen liep ik in het restaurant, leek alles stil en alle ogen waren op mij. Ik bleef in de buurt van de deuropening, scannen de ruimte voor iedereen met een camera.Then, hoorde ik iemand roepen mijn naam. Ik draaide me om en zag een forse kerel kijken, het dragen van een denim jasje, sport en een dikke zwarte baard. Hij zwaaide me over aan een tafel waar zes of zeven mensen werden verzameld. Ik liep en hij stak zijn hand uit en zei: 'Hi, I'm Ken. " Ik vermoedde hij herkende mij want ik was de enige zwarte persoon op de tour. Het was dat of mijn gear.Except voor mij, iedereen op de tour is Canadees. Een kerel was van Nova Scotia. Ik had net een vaag idee van waar dat was. Luisteren naar de stemmen om me heen, besefte ik dat ik was degene met een accent. Ik had het aan de rand van de world.After een zware dag van de trekking door de Canadese wildernis, verzamelden we voor het diner en praatte lang in de avond. Gedurende die tijd, we kennen elkaar, en leerde ik meer over Nederland dan ik ooit wilde weten. Maar deze gesprekken uitgebreid mijn perspectief van de wereld, en leerde ik over mezelf. Het was een geweldige ervaring opknoping met everyone.A paar weken nadat ik thuiskwam, kreeg ik brieven van twee leden van de groep waar ze uitgedrukt hoeveel ze genoten van mijn company.So Ik had mijn doel bereikt en fotografeerde de bergen. Voor een tijdje, zocht ik naar een manier om mijn passie om te zetten in een part-time business. Ik heb wat schieten op vakantie, en gemonteerd een paar tentoonstellingen van mijn werk. Het hoogtepunt van mijn carrière was toen het Museum of Science and Industry in Chicago gekozen een van mijn foto's voor haar jaarlijkse kunst show.The herkenning was groot, maar ik wist slechts een paar foto's, die teleurstellend was te verkopen. Geleidelijk kwam ik te beseffen dat wanneer je een droom te volgen, kan geld niet de beste maatregel uw succes. Ik zie nu dat echte succes komt overeen met persoonlijke growth.And in die afdeling, heb ik al een spetterende succes. Ik heb een aantal van de schoonheid van de Noord-Amerikaanse continent. Ik heb ontmoet en verbonden met mensen uit verre oorden, en leerden we allemaal min of meer hetzelfde. Bovenal heb ik geleerd dat "de beren" waren niet op de loer in het bos te wachten om me, en ik had niets vrezen. Het avontuur is "Niets, maar Blue Skies." Wilt bekijken sommige van de natuur Cardell's fotografie bezoek http://www.geocities.com/corkworks1About De AuthorCardell Phillips is een freelance schrijver, gespecialiseerd in artikelen en beschikt over succes en persoonlijke ontwikkeling. Zijn artikelen zijn verschenen in tijdschriften, kranten en webzines. Hij kan worden bereikt op Phillips@sounderco.com of http://www.sounderco.com.
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
