De schoenmaker en brat
Bij zeventien jaar oud, was ik een brat. Een mengsel van onschuld, onrijpheid en oprechtheid. En ik droeg die houding overal met me, met inbegrip van mijn reis tegenover de schoenmaker.
Nu, om te begrijpen waarom zo eenvoudig iets zoals een reis aan de schoenmaker met me al deze later jaren zou blijven, moet ik verklaren. Ik kwam uit het houden van en het voeden van ouders een kind ooit kon willen. Steun zelfs dan, wist ik ik met een prachtige familie werd gezegend, maar deze totstandbrenging maakte me arrogant ook een weinig. Mijn woeste toewijding aan familie zou af en toe verblindend kunnen zijn.
Toen mijn papa me vroeg om zijn schoenen van de schoenmaker op te nemen, ongeduldig verplichtte ik. Hoewel hij zelden vroeg, hield van ik doend gunsten voor hem en dit was een gemakkelijk verzoek. Of zo dacht ik. Deze eenvoudige boodschap bewees het ontmoedigen dan ik oorspronkelijk voorzag, maar het voorzag me ook van een waardevolle les in het leven.
Op mijn eerste poging om de schoenen op te nemen, was ik geïnformeerd zij niet klaar waren. "Tevreden, komt terug," de bovengenoemde schoenmaker. Nochtans, hoewel hij "gelieve" te zeggen, was zijn reactie bondig.
Wat ik betrof, maakte mijn papa nooit fouten, zodat bekeek ik het kaartje en bevestigde dat ik de juiste datum had. Het "kaartje zei zij vandaag klaar zouden zijn," ik antwoordde in een verontwaardigde toon.
"Morgen," was allen hij zei. Dan draaide hij aan zijn volgende klant. Ik ben zeker hij geen tiener wenste die hem spreekt over zijn bedrijfsverplichtingen.
Naar voren gebogen aan dramatics van mijn jeugd, rolde ik mijn ogen en ging in een huff weg, klagend over zijn gebrek aan verantwoordelijkheid onder mijn adem.
Toen ik de volgende dag terugkeerde, klaar om hem voor het ongemak te vergeven, was ik geïnformeerd de schoenen niet klaar waren. Oh, zou u denken de tragedie mijn perfecte kleine wereld sloeg. Mijn papa heeft niettemin nodig zijn schoenen, I. Hoe kon zo onattent de schoenmaker zijn? Ik stormde uit de winkel zonder een woord, maar mijn kinetisch gedrag sprak volumes.
Mijn derde reis (in drie dagen) leverde de zelfde resultaten op, en nu was ik woedend bij de schoenmaker. Wie dacht hij hij was? Welk soort in werking zaken stelde hij?
Zonder het denken, eiste ik de schoenen achter. Hij leefde mijn verzoek na, greep de schoenen van een grote stapel op zijn werkbank en shoved hen in een zak. "Hier gaat u, jonge dame," hij zei met smirk.
Ik was fuming. Ik nam de zak, bood hem sarcastic "dank u" en dichtsloeg de deur op mijn uitweg.
Toen ik huis kreeg, verklaarde ik alles aan mijn papa. Zoals gebruikelijk, was mijn dialoog geanimeerd. Ik clutched de zak, imiteerde de schoenmaker en liep rond de woonkamer uit handelend mijn dramatische uitgang van de winkel. Dan overhandigde ik mijn papa de zak. Hij keek daarin en glimlachte.
"Honing, houd ik van u. Ik ben zo gelukkig dat u zo veel om mijn schoenen geeft, maar wat I die ben met hen gaat nu doen?"
Dat toen hij de schoenen uit trok. De hielen werden verwijderd en de zolen waren uit cobbled. Zij waren nutteloos, als een patiënt die van chirurgie wordt teruggetrokken alvorens de arts de verrichting beëindigde.
"Geduld, honing," hij zei zacht. "Het heeft geen zin om over iets uit te werken dat u geen controle over." hebt
Ik probeerde om met zijn logica te debatteren. Ik vertelde hem de schoenmaker een te doen baan had en hij niet zijn verplichting naleefde. Mijn opnieuw geglimlachte papa.
De "honing, denkt over het. Het is enkel een paar schoenen. Ik heb anderen. Kies wijselijk uw slagen en lever hen altijd met eerbied. Zich morgen zult u de schoenen terug naar de schoenmaker brengen en zult verontschuldigen. Verklaar dat u begrijpt hij bezig is en ik u zal krijgen positieve resultaten."bepaald ben
Dat hoe mijn papa zijn leven, met geduld en eerbied, geen kwestie leidt wat aan hem wordt overhandigd. Het is één van vele redenen I zo veel houdt van hem.
De reactie van mijn vader belittling niet of oneerbiedig. Hij herinnerde me eraan dat wij niet kunnen altijd hebben wat wij willen wanneer wij het willen. Hij toonde me aan dat onze reacties op een moeilijke situatie ons waar karakter tonen. De goedkeuring, de vergiffenis en het begrip zijn zeer belangrijke elementen aan gezonde vooruitzichten op het leven.
Zelfs aan deze dag, wanneer ik in een moeilijke situatie ben, herinner ik me eraan om geen hiel te zijn, en toon altijd zool.
Auteursrecht 2004, Alle Voorgebe*houde Rechten
Ongeveer de Auteur
Patricia Gatto en John De Angelis zijn de auteurs van het DILEMMA van MILTON, het verhaal van de magische reis van een eenzame jongen aan vriendschap en zelf-goedkeuring. Zoals verdedigers voor geletterdheid en de rechten van kinderen, spreken de auteurs bij scholen en communautaire gebeurtenissen om voorlichting te bevorderen en kinderen te voorzien van een veilig en gezond het leren milieu. Voor meer informatie, te bezoeken gelieve Blije Productie bij http://www.joyfulproductions.com.
Het publiceren Richtlijnen: U bent welkom om dit artikel in al zijn onderdelen, elektronisch, of in druk fre.e van last te publiceren, zolang u u omvat het volledige byline, de hyperlinks en Vakje van het Middel omvat.
E-mail of hoffelijkheids gewaardeerde verbinding wanneer u mailto:Joyful-Productions@comcast.net publiceert
pgatto@ptd.net
Artikel Bron: Messaggiamo.Com
Related:
» Home Made Power Plant» Singorama
» Criminal Check
» Home Made Energy
Webmaster krijgen html code
Voeg dit artikel aan uw website!
Webmaster verzenden van artikelen
Geen registratie vereist! Vul het formulier in en uw artikel is in de Messaggiamo.Com Directory!
